ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η δίκη του λύκου

Οδηγούσα σε επαρχιακό δρόμο και έξω από ένα χωριό σταμάτησα να πάρω ένα καρπούζι, σε μία από τις παράγκες που πουλούσαν τα προϊόντα τους οι παραγωγοί. Την ώρα που διάλεγα το καρπούζι, αυτός που τα πουλούσε αγόρευε παραδίπλα, σε μία παρέα που έπινε τα ούζα της γύρω από ένα τραπεζάκι. Μιλούσε δυνατά με οργή για τους κλέφτες πολιτικούς, ρίχνοντας ματιές προς το μέρος μου, για να δει αν συμφωνούσα με όσα έλεγε.

Οδηγούσα σε επαρχιακό δρόμο και έξω από ένα χωριό σταμάτησα να πάρω ένα καρπούζι, σε μία από τις παράγκες που πουλούσαν τα προϊόντα τους οι παραγωγοί. Την ώρα που διάλεγα το καρπούζι, αυτός που τα πουλούσε αγόρευε παραδίπλα, σε μία παρέα που έπινε τα ούζα της γύρω από ένα τραπεζάκι. Μιλούσε δυνατά με οργή για τους κλέφτες πολιτικούς, ρίχνοντας ματιές προς το μέρος μου, για να δει αν συμφωνούσα με όσα έλεγε.

Οδηγούσα σε επαρχιακό δρόμο και έξω από ένα χωριό σταμάτησα να πάρω ένα καρπούζι, σε μία από τις παράγκες που πουλούσαν τα προϊόντα τους οι παραγωγοί. Την ώρα που διάλεγα το καρπούζι, αυτός που τα πουλούσε αγόρευε παραδίπλα, σε μία παρέα που έπινε τα ούζα της γύρω από ένα τραπεζάκι. Μιλούσε δυνατά με οργή για τους κλέφτες πολιτικούς, ρίχνοντας ματιές προς το μέρος μου, για να δει αν συμφωνούσα με όσα έλεγε.

Διάλεξα ένα καρπούζι καμιά 10ριά κιλά και τη στιγμή που το ζύγιζε πήγα προς το αυτοκίνητο να πάρω τάχα το πορτοφόλι μου, ενώ κρατούσα ψιλά. Το έκανα επίτηδες για να αφήσω μόνο του τον «αγανακτισμένο» με τη ζυγαριά να τον τσεκάρω.
Τον ρώτησα πόσο έχει και μου είπε 5 €.

Είχα δει προηγουμένως σε χαρτόνι με μεγάλα γράμματα ότι τα πουλούσε 30 λεπτά το κιλό και το είχα κοστολογήσει στα 3 €.
-Μήπως κάνεις λάθος; του λέω.
-Για την ακρίβεια κάνει 4,5 € μου απαντάει ενοχλημένος.
-Μήπως κάνεις λάθος; επαναλαμβάνω.
-Αν νομίζεις ότι κάνω λάθος, δώσε ό,τι θες! Μου απαντάει θυμωμένος.
-Τι θα πει ό,τι θέλω, ό,τι λέει η ζυγαριά, του λέω σε αυστηρό ύφος.
Τότε άρχισε να φωνάζει.
-Δε βλέπεις που σε κλέβουν οι πολιτικοί, το κράτος και τα σούπερ μάρκετ, στο ένα ευρώ κόλλησες;
Δεν είχα καμιά διάθεση να συγκρουστώ μαζί του και το γυρίζω στην πλάκα.
-Φίλε μου, αντιλαμβάνομαι τον εκνευρισμό σου γιατί σε «πνίγει το δίκαιο». Επειδή έχω την εντύπωση ότι έγινε κάποιο λάθος, σου κάνω μία πρόταση. Αν το καρπούζι είναι πάνω από 11 κιλά στο πληρώνω διπλάσιο. Αν είναι κάτω από 11 μου το χαρίζεις.
-Δώσε 3 ευρώ και πάρτο, μου λέει.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο περιστατικό και που είναι το ανησυχητικό της υπόθεσης, είναι το ότι ο απλός αυτός άνθρωπος δεν αισθάνθηκε ντροπή γι’ αυτό που έκανε. Σαν να μην έγινε τίποτα. Απλώς δεν του βγήκε αυτό που ήθελε να κάνει και από τη στιγμή που συνέβη σε έναν περαστικό που δεν πρόκειται να τον ξαναδεί, δεν τρέχει τίποτα.
Όπως φαίνεται η ηθική, δηλαδή οι κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς έχουν αλλάξει ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Πιστεύω ότι ο σοβαρότερος παράγοντας της τροποποίησης της ηθικής είναι η τηλεόραση. Όταν βλέπουμε διαρκώς διάφορους με εξέχουσα κοινωνική θέση να κλέβουν το δημόσιο χρήμα και υπουργούς που κατηγορούνται για μίζες εκατομμυρίων να απαλλάσσονται με το νόμο περί ευθύνης υπουργών, δημιουργείται η εντύπωση ότι όλοι κλέβουν εκτός από εμάς και μένουν ατιμώρητοι.
Πολλοί από αυτούς που φωνάζουν για τους κλέφτες πολιτικούς το κάνουν γιατί δεν μπορούν να κλέψουν οι ίδιοι. Ο τύπος με τα καρπούζια αυτό που μπορούσε να κάνει το έκανε ανάλογα με τις δυνατότητες που του προσέφερε η δουλειά του. Αν είχε ασχοληθεί π.χ. με την πολιτική θα μας είχε ρημάξει.

Το παράδοξο είναι ότι αυτοί που έκλεβαν τόσα χρόνια και δεν πλήρωναν φόρους αντί να κάνουν το κορόιδο, φωνάζουν περισσότερο για τους «κλέφτες πολιτικούς» και βγαίνουν στις πλατείες σαν «αγανακτισμένοι πολίτες» μαζί με τους πραγματικά αγανακτισμένους.
Το φαινόμενο αυτό θυμίζει το μύθο με τη δίκη του λύκου.

Κάποτε δίκαζαν το λύκο για τις ζημιές που έκανε σε δύο κτηνοτρόφους.
Ο λύκος κάθεται στο εδώλιο με κακομοίρικο ύφος για να προκαλέσει οίκτο.
Καλεί ο πρόεδρος τον πρώτο μάρτυρα κατηγορίας και του λέει τι έχει να καταθέσει.
-Μπήκε ο λύκος στο μαντρί και μου «χάλασε» 50 πρόβατα, αλλά έφταιγα και εγώ γιατί δεν είχα επισκευάσει το φράχτη.
-Ποια τιμωρία προτείνεις; του λένε οι δικαστές.
-Επειδή θέλει κι αυτός να ζήσει, προτείνω να του κάνετε σύσταση, όταν πεινάει να τρώει μόνον ένα πρόβατο και να μη σκοτώνει τόσα ζώα.
-Θάνατος! Θάνατος! Ακούγεται μια φωνή από το ακροατήριο.
Μετά ο πρόεδρος καλεί για κατάθεση το δεύτερο κτηνοτρόφο.
-Άφησα τα ζώα να βοσκήσουν και πήγα για λίγο στο χωριό. Όταν γύρισα είδα τον κατηγορούμενο να τα κυνηγάει και σκότωσε 40 πρόβατα αλλά έφταιγα και εγώ που τα άφησα μόνα τους και χωρίς σκυλιά.
-Ποια τιμωρία προτείνεις; του λένε οι δικαστές.
- Τόσα χρόνια ζούμε μαζί στα βουνά, προτείνω να του κάνετε σύσταση όταν πεινάει να τρώει μόνο ένα πρόβατο.
-Θάνατος! Θάνατος! Ακούγεται πάλι η φωνή από το ακροατήριο.
Ο λύκος που ήξερε ότι έκανε ζημιά σε δυο κτηνοτρόφους, απορεί για το ποιος είναι ο τρίτος που φωνάζει «θάνατος». Σηκώνεται, γυρίζει πίσω και βλέπει τον γύφτο τον αρκουδιάρη με το ντέφι του.
Μόλις τον είδε τρελάθηκε, αφήνει το κακόμοιρο ύφος και έξαλλος αρχίζει να φωνάζει:
- Αυτούς τους ανθρώπους τους έκανα ζημιά και θα είχαν δίκαιο αν ζητούσαν την καταδίκη μου. Εσένα βρε γύφτο τι σου έκανα; το ντέφι σού έφαγα;

Ο μύθος δεν βλέπει ρατσιστικά το γύφτο, απλώς τον θεωρεί τον πλέον αναρμόδιο για να ζητήσει την θανατική ποινή του λύκου. Αντιθέτως αυτοί που είχαν κάθε λόγο να ζητήσουν την καταδίκη τού έβρισκαν ελαφρυντικά, θεωρώντας ότι έφταιγαν και αυτοί που δεν είχαν πάρει τα μέτρα τους.

Όσοι αγανακτισμένοι κατά των πολιτικών, κραυγάζουν για κρεμάλες και για ένα νέο Γουδή, ας κάνουν την αυτοκριτική τους και ίσως ανακαλύψουν τις ελάχιστες έστω ευθύνες που τους αναλογούν για το κατάντημά μας. Το να τα φορτώνουμε όλα στους πολιτικούς σαν τους αποδιοπομπαίους τράγους μάς ικανοποιεί, αλλά δεν μας βοηθά στο να βελτιωθούμε ώστε να καθίσουμε να δουλέψουμε και να βρούμε λύσεις.

Χριστόφορος Παλαμίδης
c.palamidis@yahoo.gr