Παγκόσμια η γιορτή των Χριστουγέννων, αλλά και παγιωμένη παράδοση, που κρατά από γενιά σε γενιά. Δεν είναι κάποια αργία του Σαββατοκύριακου, που κλείνουν γραφεία και μαγαζιά. Είναι ημέρα διαφορετική απ’ τις άλλες, με δική της μορφή, που η Μαριάμ έφερε στον κόσμο το θείον βρέφος με λαμπρή προβολή και επουράνια λάμψη, για να συμβάλλει στη συγκρότηση του ανθρώπινου γένους και να το σώσει απ’ την παρακμή.

Στις φετινές γιορτινές ημέρες υπάρχει πολλή γκρίνια. Τί ζητάνε οι γιορτές, τί ευαγγελίζονται; Τι άλλο από ευχές, αισιοδοξία και ελπίδες. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη γι αυτά. Είναι κουρασμένοι οι άνθρωποι απ’ τους συνανθρώπους τους, αλλά και απ’ τους εαυτούς τους για πολλά με συνεχή έκφραση δυσαρέσκειας, με δικαιολογημένες απογοητεύσεις και με υπερβολικές πικρίες. Κουρασμένοι οι Έλληνες δεν θέλουν να πεισθούν και να αναγνωρίσουν, ότι οι προσπάθειες, που γίνονται απ’ τους πολιτικούς είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Δεν πιστεύουν, ότι θ’ ανατείλει κάποια μέρα, που θα οδηγήσει στην ανάκαμψη και την απόκτηση όσων χάθηκαν.

Μελαγχολούμε όταν φτάνουν οι γιορτές και ανάβουν τα λαμπιόνια. Δεν πρέπει! Επιβάλλεται να τις χαιρόμαστε, όπως όταν είμαστε παιδιά, που θέλαμε ν’ απλώσουμε τα χέρια μας, για ν’ αγκαλιάσουμε τον κόσμο. Πόσο μάλλον τώρα, που μεγαλώσαμε και ξέρουμε, όσοι το ξέρουμε, ότι κάθε μικρό κομμάτι του κόσμου έχει την αξία του, αρκεί να μπορείς να τ’ αγγίξεις. Κάθε χρονιά ανταλλάσουμε χριστουγεννιάτικες ευχές. Πολλά έχουν συμβεί, που δεν μπορώ να τ’ αναλογισθώ. Η ζωή καθ’ ενός ξεχωριστά και στο σύνολο των αποκτηθέντων βιωμάτων φτιάχνουν την κοινωνία των πολιτών και κατά κάποιον τρόπο τον περίεργο τρόπο, που μας έταξε η μοίρα να ζούμε.

Ευχηθήκαμε τα περασμένα χρόνια «καλά χρόνια» και «ο θεός να βάλει το χέρι του» αλλά γύρω μας επικρατεί μια κατάσταση σκοτεινιάς, παρά τη λάμψη του άστρου της Βηθλεέμ. Τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί. Η ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας έχει χαθεί. Οι νεόπλουτοι έγιναν νεόπτωχοι. Σε κάθε οικογένεια συναντάς που και που, έναν εργαζόμενο. Τα οράματα απερίγραπτα. Οι άνθρωποι χάνουν την υπόστασή τους απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν τους νοιάζει η ταπείνωση. Υπομένουν καρτερικά, έχουν συμβιβαστεί με το απαισιόδοξο κλίμα των καιρών και το μόνο που σκέπτονται, είναι τί θα συμβεί τις μέρες που θάρθουν.

Εδώ έρχονται να ευαισθητοποιηθούν οι τοπικές κοινωνίες ποικιλοτρόπως σ’ όλη τη χώρα σε βαθμό, που υπό άλλας συνθήκας θα ήταν κάτι εξωπραγματικό. Βιομηχανίες με εθελοντικές προσφορές σε τρόφιμα και εμπορεύματα. Οι ενορίες των εκκλησιών και οι Δήμοι με συσσίτια και δημιουργία κοινωνικών παντοπωλείων. Οι κοινωνικές ομάδες υπέρ των ανήμπορων και ευάλωτων ατόμων. Άλλοτε ετρέφοντο οι μετανάστες, σήμερα οι αναξιοπαθούντες άνεργοι και τα γερόντια.

Το «αγαπάτε αλλήλους» που άλλαξε τον κόσμο, σήμερα είναι η πεμπτουσία, η σημαντικότερη προσφορά προς τον πλησίον. Αλλά εμείς φτωχαίνουμε, άλλοι σταδιακά, άλλοι απότομα. Όταν δεν έχουμε, δεν μπορούμε να δώσουμε. Τότε βρισκόμαστε σε ψυχικό σκοτάδι. Η γκρίνια εισβάλλει απειλητικά, ο αυθορμητισμός εξαφανίζεται, η αδιαφορία κυριαρχεί, το χαμόγελο γίνεται πικρόχολο. Οι επίορκοι, πράττουν, ό,τι πιο αχρείο τους υποδειχθεί, να παγιώσουν αυτή την κατάσταση, να μας «αποτριχώσουν» ιδεολογικά, να εγκλωβίσουν τις σκέψεις μας, σε φυλακές δίχως κάγκελα. Να χαλαρωθεί ο κοινωνικός ιστός, η οικογενειακή συνοχή να πάμε στην παθητική αποδοχή της κατάστασης, στη σύγχυση, στο άγχος, που δηλητηριάζει την ψυχή.

Ευκαιρία, η κίνηση αλληλεγγύης των πολιτών και των φορέων, να αγκαλιάσουμε τους ανθρώπους, για να φωτισθεί μαζί μ’ αυτούς και το δικό μας σύθαμπο. Η γέννηση του Χριστού στο τέλος του χρόνου, που συμπίπτει με την έναρξη της ανόρθωσης του ήλιου, ας φέρει γνήσια αγαλλίαση στον κόσμο, που τον έχουν φορτώσει με ψευτιά, που τον έχουν κάνει να παραπατάει, νάχει χάσει τον βηματισμό του και νάχει γεμίσει με υστερία και πνευματική ανία. Είθε! Και του χρόνου καλύτερα!