ΣΗΜΕΙΑ ΑΙΧΜΗΣ

Ο Χρυσαυγίτης εαυτός μας…

Στο άκουσμα κάθε είδησης, ο εσωτερικός μας κόσμος κατακλύζεται από ποικίλα συναισθήματα, άλλα θετικά και άλλα αρνητικά. Στην αναμέτρηση αυτή όπου μάχονται το καλό με το κακό, το αγγελάκι με το διαβολάκι, ο δημοκράτης με τον χρυσαυγίτη ή όπως αλλιώς θέλετε να τους ονομάσετε, πάντα υπάρχει νικητής και νικημένος.

Στο άκουσμα κάθε είδησης, ο εσωτερικός μας κόσμος κατακλύζεται από ποικίλα συναισθήματα, άλλα θετικά και άλλα αρνητικά. Στην αναμέτρηση αυτή όπου μάχονται το καλό με το κακό, το αγγελάκι με το διαβολάκι, ο δημοκράτης με τον χρυσαυγίτη ή όπως αλλιώς θέλετε να τους ονομάσετε, πάντα υπάρχει νικητής και νικημένος.

 

 

Στο άκουσμα κάθε είδησης, ο εσωτερικός μας κόσμος κατακλύζεται από ποικίλα συναισθήματα, άλλα θετικά και άλλα αρνητικά. Στην αναμέτρηση αυτή όπου μάχονται το καλό με το κακό, το αγγελάκι με το διαβολάκι, ο δημοκράτης με τον χρυσαυγίτη ή όπως αλλιώς θέλετε να τους ονομάσετε, πάντα υπάρχει νικητής και νικημένος. Συνήθως η ανάδειξη νικητή είναι μια εύκολη υπόθεση, λίγων δευτερολέπτων, η οποία κρίνεται από την στάση ζωής και την ιδεολογία μας. Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές και γεγονότα, όπως η καταδίκη της Χρυσής Αυγής, που η ενδογενής αυτή μονομαχία είναι αβέβαιη, προκαλεί σύγχυση και μας οδηγεί σε εσφαλμένες ενέργειες.


Η Χρυσή Αυγή ονομάστηκε από τα πιο επίσημα χείλη του νόμου ως εγκληματική οργάνωση, η ηγετική ομάδα οδηγείται στη φυλακή και εμείς ορθώς πανηγυρίσαμε καθώς ο στόχος επετεύχθη. Το αν οι ποινές είναι αντιπροσωπευτικές των εγκλημάτων τους, αν τελικά πέφτουν στα μαλακά και ποιος φέρει αυτή την ευθύνη είναι μια μακροσκελής συζήτηση, η οποία καλώς γίνεται αλλά δεν αφορά την ουσία του συγκεκριμένου άρθρου. Ας εστιάσουμε στα λεπτά όρια που χωρίζουν τον αντιφασίστα από τον φασίστα, τον δημοκράτη από τον χρυσαυγίτη.


Μόλις κοινοποιήθηκαν οι ποινές φυλάκισης, ξεπρόβαλλαν υπεράριθμες, δυστυχώς, φωνές τόσο στα social media όσο και στις καθημερινές συζητήσεις του δρόμου, που έκαναν λόγο για βασανισμούς, βιασμούς και τον «νόμο των φυλακών». Αρχικά, οφείλω να προχωρήσω σε μια αναγκαία επισήμανση. Όλα αυτά τα μοχθηρά και μαύρα που ακούγονται για τις φυλακές, δεν είναι παρά αποκύημα φαντασίας, την οποία παρακολουθούμε σε ταινίες του χόλιγουντ και σειρές του νέτφλιξ. Τέτοια περιστατικά αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Ίσως συμβαίνουν στις ΗΠΑ και το Μεξικό. Μακριά από μας!


Ειλικρινά, αντικρίζοντας αυτές τις αναρτήσεις από ανθρώπους που τοποθετούν τον εαυτό τους στο αντιφασιστικό μέτωπο, στον δημοκρατικό χώρο, που βρέθηκαν έξω από το εφετείο ουρλιάζοντας, κλαίγοντας, διψώντας για δικαιοσύνη, προβληματίστηκα και θύμωσα το ίδιο, όπως όταν τα μάτια μου έπεφταν στις χυδαίες, φασιστικές, ρατσιστικές αναρτήσεις των Μιχαλολιάκου, Κασιδιάρη, Λαγού, των υποστηρικτών τους και λοιπών ναζιστικών φιδιών. 


Δεν έχω καμία διάθεση ούτε να τσουβαλιάσω, ούτε φυσικά να ξεπλύνω τους ναζί δολοφόνους. Μια σύντομη αναζήτηση της αρθρογραφίας μου εδώ, στο Κουτί της Πανδώρας, θα σας το αποδείξει περίτρανα. Όμως, η αυτοκριτική, η οποία κατ’ εμέ εντάσσεται στις αρετές που οφείλει να έχει ένας άνθρωπος, είναι αναγκαία, ισχυροποιεί τις απόψεις μας και οδηγεί το άτομο στην κατανόηση των σφαλμάτων και την διόρθωση αυτών. Γενικά, η αυτοκριτική είτε στα επαγγελματικά, είτε στα προσωπικά, είτε στα κοινωνικά κινήματα, μας κάνει καλύτερους και σοφότερους!


Αλήθεια, τι σχέση έχουν το μίσος, η εκδίκηση και οι αποτρόπαιες ευχές με τις αξίες και την ιδεολογία του Αντιφασισμού; Για το κίνημα που στο πυρήνα της σκέψης και των δράσεων του τοποθετεί την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, που σπέρνει αγάπη και θερίζει αλληλεγγύη, έχοντας αναρίθμητα παράσημα στην ιστορία του (όπως τον τεράστιο, πολυετή και συνάμα ζόρικο αγώνα μέχρι οι ναζί δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής να οδηγηθούν στην φυλακή), κουβέντες όπως «μακάρι να τους βιάζουν κάθε μέρα» ή «εύχομαι να ψοφήσουν με τον χειρότερο τρόπο» δεν τιμούν ούτε το κίνημα, ούτε τους ανθρώπους που τις εκφράζουν. 

Σίγουρα τα ελαφρυντικά για τους Αντιφασίστες είναι πολλά και ευκόλως κατανοητά. Το πάθος για την καταδίκη των εγκληματιών, για να δικαιωθεί το αίμα του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν, για να καθαρίσει η κοινωνία από τον φόβο, τον τρόμο και την βία που έσπερναν οι φασίστες στο πέρασμα τους. Επίσης, ο άνθρωπος εν βρασμώ ψυχής ξεστομίζει κουβέντες, τις οποίες συνήθως αργότερα, όταν επανέρχεται σε ψυχική ηρεμία μετανιώνει. Να τις μετανιώνει όμως και να μην της επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία. 


Πράγματι, η βία φέρνει βία και αυτό δεν αποτελεί ένα διαχρονικό κλισέ των ειρηνιστών αλλά είναι πραγματικότητα. Η λογική του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» δεν είναι μόνο επικίνδυνη για την κοινωνική συνοχή και γαλήνη αλλά και βαθιά αντιδημοκρατική. Σε καμία περίπτωση δεν συνάδουν με τους στόχους του Αντιφασιστικού κινήματος. 


Οι κανιβαλιστικές και ανθρωποφαγικές πρακτικές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το αντίπαλο στρατόπεδο. Βρίσκονται στο κέντρο του φασιστικού ιδεώδους. Οι φασίστες επιθυμούν την κατασπάραξη όποιου ονομάζουν ως εχθρό τους, λειτουργώντας πέρα και έξω από κάθε γράμμα του νόμου, αδιαφορώντας εντελώς για το Σύνταγμα και την δικαιοσύνη. 


Εύκολα μπορείς να πέσεις στην παγίδα και να τους αντιμετωπίσεις παίζοντας με τους δικούς τους όρους. Όμως, οι Αντιφασίστες οφείλουν να λειτουργούν με βάση το ισχύον νομικό πλαίσιο, να επιζητούν δικαιοσύνη και καταδίκες, χωρίς αυτοδικίες, ξυλοδαρμούς, τραμπουκισμούς και κανιβαλιστικές ευχές. Γιατί ο φασίστας δεν θα γίνει ποτέ δημοκράτης, ο δημοκράτης όμως κινδυνεύει, εξαιτίας των χιλιάδων καθημερινών σειρήνων, να γίνει φασίστας, μετατρέποντας την αγάπη προς τον οποιονδήποτε άνθρωπο, σε τυφλό μίσος. 


Όσο κι αν στεναχωρώ κάποιους, πιστεύω ακράδαντα πως η δικαιοσύνη είναι η μόνη αρμόδια και ικανή να κρίνει και να τιμωρεί τις ενέργειες όσων παραβαίνουν τους νόμους, ενάντια στις ανθρώπινες αξίες. Έτσι τιμώρησε και τους ναζί, δολοφόνους της Χρυσής Αυγής. Μπορεί να άργησε, μπορεί να μας εξόργιζαν οι αναβολές και οι καθυστερήσεις, όμως τους τιμώρησε. Ιστορικά, κάθε φορά που εμφανίζεται ένα τέτοιο τέρας, η κατάληξη είναι πάντα η ίδια. Θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, πως ο πόνος που προκαλεί και οι αθώες ζωές που αφαιρεί δεν επιστρέφουν πίσω. Ας το θυμόμαστε αυτό και ας είμαστε πιο προσεκτικοί στις πολιτικές μας επιλογές.


Μη νομίζετε ότι εγώ που τώρα σας γράφω αυτά, μόλις άκουσα για τις ποινές φυλάκισης δεν την έριξα την ευχή μου. Σφάλμα που με έκανε να καταλάβω, πως μέσα μου, κάπου βαθιά υπάρχει ένας μικρός χρυσαυγίτης που παραμονεύει για να εκφραστεί και να με αλλάξει. Αυτή η χρυσαυγίτικη φωνή, μάλλον υπάρχει μέσα σε όλους. Μακάρι να ήξερα μια συνταγή που θα την σκότωνε μια και καλή. Αν την ήξερα θα σας την έδινα σίγουρα. Το μόνο που μπορώ να πω, πάρτε το σαν συμβουλή, είναι πως κάθε φορά που συγκρούεται μέσα σας ο δημοκράτης με τον χρυσαυγίτη, να ακούτε πάντα τον δημοκράτη γιατί δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από μια κοινωνία γεμάτη δημοκρατικές φωνές και καμία χρυσαυγίτικη!


Θεόκριτος Αργυριάδης, φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στο ΔΠΘ