Μερικές φορές οι πλοκές της ζωής κάνουν τα σενάρια ακόμα και των πιο καλογυρισμένων ταινιών να ωχρυούν. Συχνά αυτά που ενώνουν τις ζωές δύο ανθρώπων, ακόμα και όταν αυτοί δεν το γνωρίζουν είναι μοιραία . Μία τέτοια ιστορία εκτυλίχθηκε το 1922, όταν στο πλαίσιο της ανταλλαγής μειονοτικών πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που αποφασίστηκε με την συνθήκη της Λωζάνης,εκατομμύρια άνθρωποι πήραν το δρόμο της προσφυγιάς για τη νέα τους πατρίδα.

Ήταν Αύγουστος του 1922 όταν ο 4χρονος Δημήτρης Κεφαλάς τότε και η οικογένειά του έτρεχαν να επιβιβαστούν στα πλοία για την Ελλάδα προκειμένου σωθούν από τις μαινόμενες ορδές των Τούρκων Εθνικιστών. Η οικογένεια Κεφαλά βρήκε το νέο τόπο κατοικίας της στην περιοχή της Νιγρίτας όπου και συνεχίζει να διαμένει.

Tην ίδια ώρα στη Νιγρίτα του 1922 ,ο 3χρονος Τουρκικής καταγωγής Ερντάλ αναγκάστηκε να ακολουθήσει την οικογένειά του στο νέο τόπο καταγωγής τους την Σμύρνη.

Οι δρόμοι των δύο αυτών ανθρώπων ήταν παράλληλοι καθώς και οι δύο βίωσαν τα δεινά του Ελληνοτουρκικού μίσους και της ξενιτιάς. Ωστόσο ο δυνατότερος δεσμός μεταξύ των δύο ανθρώπων αποτελεί η οικονειακή τους συνέχεια, στις οι περιοχές της Νιγρίτας και της Σμύρνης οπου συνέδθεθηκαν κατά κάποιο τρόπο οι μοίρες των δύο οικογενειών.

Το τελευταίο αλλά και συνάμα σημαντικότερο κεφάλαιο της ιστορίας εκτυλίχθηκε τον περασμένο Αύγουστο όταν ο . Κώστας Αβδελάς και οΔημήτρης Κεφαλάς ,εγγονός του 3χρου αγοριού από την Σμύρνη, στο πλαίσιο των διακοπών τους στην Τουρκία επισκέφθηκαν την τοπική στεγαζόμενη αγορά . Ήταν τα Ελληνικά των δύο αντρών που τράβηξαν την προσοχή ενός περαστικού, ο οποίος γνώριζε την γλώσσα μας. Δεν άργησαν να δημιουργηθούν οι δεσμοί φιλίας μεταξύ των τριών ανθρώπων με τον περαστικό να προσφέρεται να ξεναγήσει τους Έλληνες φίλους του.

Η μεγάλη έκπληξη για τα παιχνίδια της μοιρας ήρθε, όταν την ώρα της γνωριμίας στο σπίτι του Τούρκου ο κ. Κεφαλλάς συνειδητοποίησε με έκπληξη πως ο πατέρας του οικοδεσπότη του γεννήθηκε στη Νιγρίτα, ενώ ίδια την ίδια ευχάριστη έκπληξη βίωσε από την πλευρά του και ο κ. Σουκράν, ο οποίος επέδειξε στους καλεσμένους του την ταυτότητα του νεκρού πλέον πατέρα του, στην οποία να αναγράφεται ως τόπος καταγωγής η περιοχή των Σερρών.

Τελικά όπως φαίνεται η μοίρα ένωσε τουλάχιστον τους απογόνους των δύο ανθρώπων των οποίων οι διαδρομές είχαν τόσα κοινά αλλά ποτε δεν γνρίστικαν λόγω της μοναδικής διαφοράς τους, της εθνικότητας που αποτέλεσε την κύρια αιτία που καθόρισε το μέλλον τους.

Οι δύο πλέυρές αντάλλαξαν όρκους φιλίας και υποσχέθηκαν για γρήγορη επανένωση. «Το παραπάνω αποτελεί περίτρανη απόδειξη για τα πόσα πολλά είναι αυτά που συνδέουν του δύο λαούς», μας είπε ο κ. Αβδελλας που ήταν και ο αφηγητής της ιστορίας μας.