ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «Άσε… άλλη φορά» ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΘΥΜΕΛΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ
Φίλε θεατή, Τον Νοέμβριο του 2006, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών προχώρησε στη σύσταση ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας, με στόχο, τη προσέγγιση και το ανέβασμα του έργου, «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη.
Φίλε θεατή, Τον Νοέμβριο του 2006, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών προχώρησε στη σύσταση ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας, με στόχο, τη προσέγγιση και το ανέβασμα του έργου, «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη.
Φίλε θεατή,
Τον Νοέμβριο του 2006, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών προχώρησε στη σύσταση ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας, με στόχο, τη προσέγγιση και το ανέβασμα του έργου, «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη.
Η πολυπληθής αυτή ομάδα, λόγω της διαστρωματικής της σύνθεσης, παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γεγονός που διαπιστώθηκε, τόσο κατά τη διαδικασία των προβών της «Λυσιστράτης», αλλά και από την ομόφωνη αποδοχή της παράστασης από την τοπική κοινωνία.
Η παράσταση, ανέβηκε το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου 2007, για τρεις μόνο παραστάσεις, και παρά την επιθυμία συλλόγων, θεατών αλλά και της ομάδας, για δεύτερο κύκλο παραστάσεων, ο φορέας δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημά μας.
Το φθινόπωρο του 2007 κι αφού το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. αποφάσισε την αδρανοποίηση της ερασιτεχνικής ομάδας, μέλη της, συναποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη προσπάθεια κι αφού συσταθήκαμε σαν «Θεατρικό Εργαστήρι Θυμέλη», κάναμε ένα καινούργιο ξεκίνημαμε το έργο «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Η παράσταση, σε συνεργασία του Δήμου Λευκώνα και της ΝΕΠΟΣ, ολοκληρώθηκε το Μάιο του 2008 και ανέβηκε στο κλειστό θέατρο του δήμου Λευκώνα, για οκτώ (8) παραστάσεις. Το καλοκαίρι οργανώσαμε ένα κύκλο δώδεκα (12) παραστάσεων ανά το νομό, για να κλείσει και αυτός ο κύκλος με την πρωινή παράσταση της 14/09/2008 στις 06:00 ώρα, στη γνωστή κοιλάδα της πόλης των Σερρών. Παράλληλα, με βάση τα ιστορικά και αφηγηματικά στοιχεία, στην τριετία 2007-2009, ολοκληρώσαμε, σε ότι αφορά στη μορφή και στο περιεχόμενο και παρουσιάσαμε τα δρώμενα, Α) «Ζάμαντας» της Πεντάπολης, Β) «Κόρης…Άσμα» του Αηδονοχωρίου. Επίσης, τον Οκτώβριο του 2008 & 2009, με τον τίτλο «Η ιστορία… θυμάται», παρουσιάσαμε δραματοποιημένες αφηγήσεις από το ολοκαύτωμα των Κερδυλλίων 17 Οκτωβρίου 1941,σε μορφή παράστασης.
Την Άνοιξη του 2009, μας εμπιστεύτηκαν την καλλιτεχνική τελετή έναρξης της «ΜΑΘΗΤΙΑΔΑΣ» Πρώτης Σερρών με τίτλο, «Ελλάδα…μάνα… γη».
Στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα, με διάλειμμα δύο σαιζόν (χρονικές περίοδοι), για λόγους ανωτέρας βίας, ακολούθησαν οι παραστάσεις: «λέγε…τι βλέπεις» σε κείμενα Μάριου Πόντικα και Γιώργου Σκούρτη, «ιστορία…σκύλου» του Εντ. Άλμπυ, «Νυχτερινή συνομιλία με ένα κάθαρμα» του Φριντ.Ντυρρενμαντ και «Άσε …άλλη φορά» του Μπάμπη Τσικληρόπουλου (παράσταση που παρακολούθησε το Σερραϊκό κοινό, από τις 23 έως τις 28 Μαΐου 2013,στην αίθουσα του ιστορικού Ορφέα και οι εισπράξεις από τις παραστάσεις διατέθηκαν εξ ολοκλήρου για φιλανθρωπικούς σκοπούς).
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ
Απόσπασμα από συνέντευξή μου σε τοπικό ραδιόφωνο, με αφορμή την παράσταση «λέγε… τι βλέπεις» τον Φεβρουάριο του 2009. Ερώτηση Δημοσιογράφου: Είστε επαγγελματίας ηθοποιός και σκηνοθέτης… (η δημοσιογράφος κάνει μια σύντομη αναφορά στο βιογραφικό τού υπογράφοντα και καταλήγει…) Ωστόσο,υπάρχει και ο αντίλογος που μιλάει για ερασιτεχνική θεατρική ομάδα (εννοεί το «θεατρικό εργαστήρι Θυμέλη») κι όχι σε ότι αφορά, τόσο το αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά, ως προς την ιδεολογία της σύστασης της ομάδας.
Απάντηση: Ναι… αλλά σε ποιους επαγγελματίες να απαντήσω… στους κατ’επάγγελμα, στους κατάσυνείδηση, στους επαγγελματίες ερασιτέχνες και τούμπαλιν, ή, στους κατά δήλωση επαγγελματίες με βάση το φορολογικό τους μητρώο.
Σε ότι με αφορά, η 30ετή συνειδητοποιημένη και βασανιστική προσπάθεια και εμπειρία, η επίμονη προσέγγιση στην λεπτομέρεια, δεν είναι μόνο στοιχεία της αισθητικής μου ευαισθησίας, αλλά είναι αποτέλεσμα της υπαρξιακής μου ιδεολογίας σχετικά με το θέατρο, γεγονός ότι, ποτέ δεν το προέταξα απαραίτητα ως μέσον επιβίωσης. Τολμώ λοιπόν να πω ότι κατ’αρχήν «κάνω θέατρο για την ψυχή μου», αφού ποτέ δεν εξασφάλισα, τουλάχιστον, σε ότι σχετίζεται με το θεατρικό εργαστήρι Θυμέλη, την εκ των προτέρων επιδότηση ή αποζημίωση της προσπάθειάς μου.
Τώρα, στην περίπτωση των εμπλεκομένων με εμάς ερασιτεχνών, επαγγελματικά δηλώνουν την εργασία που ανταποκρίνεται στο φορολογικό τους μητρώο,π.χ. δικηγόρος, αστυνομικός, καφετζής, βενζινοπώλης, σπουδαστής κ.λπ. και δεν διεκδικούν πλασματική επαγγελματική καταξίωση μέσω… επιδοτούμενου αναγνωρισμένου πολιτιστικού φορέα, αξιώνοντας αμοιβή από τον κρατικό κορβανά και το σπουδαιότερο… δεν εκμαυλίζουν συνειδήσεις και ευαισθησίες για δήθεν ντόπια προϊόντα λες και πρόκειται για πατάτα Βροντούς. Αυτό που δηλώνουν, καταθέτοντας την πολιτισμική τους συμπεριφορά και την πολιτιστική τους ακροβασία, τίθενται κάθε φορά, στην κρίση του θεατή, κατ’ αρχήν και κατ’επέκτασιν στην δική μου. Έτσι λοιπόν, δεν είναι δουλειά κανενός αναγνωρισμένου και με σφραγίδα ή, μη φορέα, να κρίνει τον δικαιολογημένο ή, μη ερασιτεχνισμό, κατά βούλησιν. Γιατί πέρα και πάνω από εκκεντρικότητες και εγωπάθειες, οι χαρακτηρισμοί από θέση βολεμένης καθημερινότητας και μάλιστα με ύφος πνευματικού επιβήτορα και καλλιτεχνικού πρεφεσόρου, πέραν του ότι είναι προκλητικοί, εκφράζουν ή ελλοχεύουν σκοπιμότητες. Έπειτα, είναι γνωστό πως, παρόμοιες συμπεριφορές, υιοθετούνται από διάφορους μαέστρους της διαπλοκής, γιαίδιον όφελος, προκειμένου,κάθε φορά, να προβάλουν τον εαυτό τους, ως αναντικατάστατο μέρος της κοινωνικής και θεατρικής αισθητικής που διαμορφώνουν.
Τέλος, να πω ότι, η ταυτότητα της ομάδας είναι «Αστική καλλιτεχνική μη κερδοσκοπική εταιρία» και υπόκειται στους σχετικούς δημοσιονομικούς κανονισμούς λειτουργίας της.* το κείμενο αυτό αναρτήθηκε στο φουαγιέ του θεάτρου κατά τις μέρες των παραστάσεων «Άσε… άλληφορά».
ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ – ΑΠΟΡΙΑ
Επειδή τα περί… ερασιτεχνισμού, αναμοχλεύονται ανά τακτά διαστήματα και δεν ξέρω αν γίνεται τυχαία, ή είναι συστημική αντίδραση τακτοποιημένης αντίληψης με δεδομένο ότι απορρέουν… από κύκλους γνωστούς και μη εξαιρετέους…
Αυτές τις μέρες, το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, για τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης, σε παραγωγή δική του, ανεβάζει την παράσταση 1913– 2013.
Στη λίστα των συμμετεχόντων συντελεστών και ηθοποιών της παράστασης,όπως αυτά καταχωρούνται στην αφίσα, διαβάζουμετα ονόματα έξι επαγγελματιών ηθοποιών και από κάτω με την διευκρίνιση … «και οι ερασιτέχνες»αναγράφονται επίσης έξι ονόματα των ερασιτεχνών ηθοποιών.
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα: την παράσταση, με βάση την σύνθεσή της, πως θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει; επαγγελματοερασιτεχνική; Θα μου πείτε το ΔΗΠΕΘΕ χρόνια τώρα δοκιμάζει συνθέσεις και αισθητικές προσεγγίσεις, από εποχής sugar baby… μέχρι τα επί σκηνής αναλόγια.
Επειδή όμως πρόκειται για το ΔΗΠΕΘΕ, για πολιτιστικό οργανισμό επιδοτούμενο από το Υπουργείο Πολιτισμού και το Δήμο,πέραν της δικής του ευαισθησίας, προσέγγισης και άγραφων νόμων, δε θα’πρεπε να λαμβάνει υπόψη του και τις θέσεις του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, που ορίζει τουλάχιστον δύο ερασιτέχνες στους δέκα ηθοποιούς ομιλούντες επί σκηνής; Φαίνεται όμως σε ότι… αφορά τα του οίκου του για παρόμοιες επιλογές και αποφάσεις, ισχύει το λαϊκό γνωμικό…η αλεπού όσα δεν φτάνει,πηδάει… και τα πιάνει, άρα λοιπόν, «αλλού τα κακαρίσματα … κι’ αλλού γεννάν οι κότες».
Διευκρινίζω πως είμαι υπέρμαχος του ερασιτεχνισμού, όμως κάτω από τεθείσες προϋποθέσεις και φυσικά καμιά εμπλοκή και συνεύρεση των ερασιτεχνών επί σκηνής με τους επαγγελματίες, έτσι…που εκτός των άλλων να μας είναι ευδιάκριτη, όπου υπάρχει η διαφορά… επαγγελματισμού – ερασιτεχνισμού.
Τουλάχιστον, να μας δίνεται η δυνατότητα, να διακρίνουμε το λόγο και ξεχωριστά που ο καθένας,αιτιολογεί την θεατρική του ευαισθησία, επαγγελματίας ή ερασιτέχνης, αλλά και να δικαιολογεί την επιμονή του να καλαφατίζει συνειδήσεις, επικαλούμενος το ταλέντο του, προβάλλοντάς το ως προτέρημα και επιλεκτική αδυναμία επικοινωνίας.
Τώρα, αν κάποιος διαθέτει κάποιο χαρτί, που κάποιος επαγγελματίας με, ή χωρίς χαρτί, δάσκαλος ή επαγγελματίας ερασιτέχνης με χαρτί προμηθεύει, ακόμα και δια αλληλογραφίας και με δεδομένο πως, από το 1981 με την κατάργηση της άδειας εξασκήσεως επαγγέλματος, οι θεατρικές σπουδές θεωρούνται προαιρετικές, γεγονός που με βρίσκει παντελώς αντίθετο, χαρτί που πλασματικά πιστοποιεί την καταλληλότητα – έλεος – του δημιουργού, σίγουρα καλύτερα ερασιτέχνης με χωρίς χαρτί, παρά επαγγελματίας με παντιέρα.
Εδώ, θα συμφωνήσω απόλυτα με τις θέσεις, σχετικά με τον ερασιτεχνισμό, του Κώστα Καζάκου, που το Σάββατο 1/6/2013, εξέφρασε σε συνάντηση με τους ερασιτέχνες της Πανεπιστημιάδας, θέσεις που μεταδόθηκαν από τα τοπικά Μ.Μ.Ε. Αντίθετα,αποστασιοποιούμαι από τις αντιφατικές απόψεις και τοποθετήσεις του κ.Παναγιώτη Μέντη, που πρόσφατα, με αφορμή την Πανεπιστημιάδα, σε τοπικό κανάλι υποστήριξε και που, από τη μια διαπιστώνει την σκηνική αδυναμία των ερασιτεχνών να σταθούν δίπλα στους επαγγελματίες, αλλά από την άλλη αποτολμά, την λύση ανάγκης ίσως θα μας πει,την από κοινού συνεύρεση επί σκηνής, όπως προανέφερα.
Κλείνοντας, επιφυλάσσομαι στο μέλλον κι όταν κατά την γνώμη μου κριθεί αναγκαίο να επανέλθω,καταθέτοντας τεκμηριωμένες τις απόψεις και τις θέσεις μου για το θέατρο,τον ερασιτεχνισμό και τον κοινωνικό τους ρόλο, γενικότερα.
Τον Νοέμβριο του 2006, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών προχώρησε στη σύσταση ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας, με στόχο, τη προσέγγιση και το ανέβασμα του έργου, «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη.
Η πολυπληθής αυτή ομάδα, λόγω της διαστρωματικής της σύνθεσης, παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γεγονός που διαπιστώθηκε, τόσο κατά τη διαδικασία των προβών της «Λυσιστράτης», αλλά και από την ομόφωνη αποδοχή της παράστασης από την τοπική κοινωνία.
Η παράσταση, ανέβηκε το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου 2007, για τρεις μόνο παραστάσεις, και παρά την επιθυμία συλλόγων, θεατών αλλά και της ομάδας, για δεύτερο κύκλο παραστάσεων, ο φορέας δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημά μας.
Το φθινόπωρο του 2007 κι αφού το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. αποφάσισε την αδρανοποίηση της ερασιτεχνικής ομάδας, μέλη της, συναποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη προσπάθεια κι αφού συσταθήκαμε σαν «Θεατρικό Εργαστήρι Θυμέλη», κάναμε ένα καινούργιο ξεκίνημαμε το έργο «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Η παράσταση, σε συνεργασία του Δήμου Λευκώνα και της ΝΕΠΟΣ, ολοκληρώθηκε το Μάιο του 2008 και ανέβηκε στο κλειστό θέατρο του δήμου Λευκώνα, για οκτώ (8) παραστάσεις. Το καλοκαίρι οργανώσαμε ένα κύκλο δώδεκα (12) παραστάσεων ανά το νομό, για να κλείσει και αυτός ο κύκλος με την πρωινή παράσταση της 14/09/2008 στις 06:00 ώρα, στη γνωστή κοιλάδα της πόλης των Σερρών. Παράλληλα, με βάση τα ιστορικά και αφηγηματικά στοιχεία, στην τριετία 2007-2009, ολοκληρώσαμε, σε ότι αφορά στη μορφή και στο περιεχόμενο και παρουσιάσαμε τα δρώμενα, Α) «Ζάμαντας» της Πεντάπολης, Β) «Κόρης…Άσμα» του Αηδονοχωρίου. Επίσης, τον Οκτώβριο του 2008 & 2009, με τον τίτλο «Η ιστορία… θυμάται», παρουσιάσαμε δραματοποιημένες αφηγήσεις από το ολοκαύτωμα των Κερδυλλίων 17 Οκτωβρίου 1941,σε μορφή παράστασης.
Την Άνοιξη του 2009, μας εμπιστεύτηκαν την καλλιτεχνική τελετή έναρξης της «ΜΑΘΗΤΙΑΔΑΣ» Πρώτης Σερρών με τίτλο, «Ελλάδα…μάνα… γη».
Στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα, με διάλειμμα δύο σαιζόν (χρονικές περίοδοι), για λόγους ανωτέρας βίας, ακολούθησαν οι παραστάσεις: «λέγε…τι βλέπεις» σε κείμενα Μάριου Πόντικα και Γιώργου Σκούρτη, «ιστορία…σκύλου» του Εντ. Άλμπυ, «Νυχτερινή συνομιλία με ένα κάθαρμα» του Φριντ.Ντυρρενμαντ και «Άσε …άλλη φορά» του Μπάμπη Τσικληρόπουλου (παράσταση που παρακολούθησε το Σερραϊκό κοινό, από τις 23 έως τις 28 Μαΐου 2013,στην αίθουσα του ιστορικού Ορφέα και οι εισπράξεις από τις παραστάσεις διατέθηκαν εξ ολοκλήρου για φιλανθρωπικούς σκοπούς).
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ
Απόσπασμα από συνέντευξή μου σε τοπικό ραδιόφωνο, με αφορμή την παράσταση «λέγε… τι βλέπεις» τον Φεβρουάριο του 2009. Ερώτηση Δημοσιογράφου: Είστε επαγγελματίας ηθοποιός και σκηνοθέτης… (η δημοσιογράφος κάνει μια σύντομη αναφορά στο βιογραφικό τού υπογράφοντα και καταλήγει…) Ωστόσο,υπάρχει και ο αντίλογος που μιλάει για ερασιτεχνική θεατρική ομάδα (εννοεί το «θεατρικό εργαστήρι Θυμέλη») κι όχι σε ότι αφορά, τόσο το αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά, ως προς την ιδεολογία της σύστασης της ομάδας.
Απάντηση: Ναι… αλλά σε ποιους επαγγελματίες να απαντήσω… στους κατ’επάγγελμα, στους κατάσυνείδηση, στους επαγγελματίες ερασιτέχνες και τούμπαλιν, ή, στους κατά δήλωση επαγγελματίες με βάση το φορολογικό τους μητρώο.
Σε ότι με αφορά, η 30ετή συνειδητοποιημένη και βασανιστική προσπάθεια και εμπειρία, η επίμονη προσέγγιση στην λεπτομέρεια, δεν είναι μόνο στοιχεία της αισθητικής μου ευαισθησίας, αλλά είναι αποτέλεσμα της υπαρξιακής μου ιδεολογίας σχετικά με το θέατρο, γεγονός ότι, ποτέ δεν το προέταξα απαραίτητα ως μέσον επιβίωσης. Τολμώ λοιπόν να πω ότι κατ’αρχήν «κάνω θέατρο για την ψυχή μου», αφού ποτέ δεν εξασφάλισα, τουλάχιστον, σε ότι σχετίζεται με το θεατρικό εργαστήρι Θυμέλη, την εκ των προτέρων επιδότηση ή αποζημίωση της προσπάθειάς μου.
Τώρα, στην περίπτωση των εμπλεκομένων με εμάς ερασιτεχνών, επαγγελματικά δηλώνουν την εργασία που ανταποκρίνεται στο φορολογικό τους μητρώο,π.χ. δικηγόρος, αστυνομικός, καφετζής, βενζινοπώλης, σπουδαστής κ.λπ. και δεν διεκδικούν πλασματική επαγγελματική καταξίωση μέσω… επιδοτούμενου αναγνωρισμένου πολιτιστικού φορέα, αξιώνοντας αμοιβή από τον κρατικό κορβανά και το σπουδαιότερο… δεν εκμαυλίζουν συνειδήσεις και ευαισθησίες για δήθεν ντόπια προϊόντα λες και πρόκειται για πατάτα Βροντούς. Αυτό που δηλώνουν, καταθέτοντας την πολιτισμική τους συμπεριφορά και την πολιτιστική τους ακροβασία, τίθενται κάθε φορά, στην κρίση του θεατή, κατ’ αρχήν και κατ’επέκτασιν στην δική μου. Έτσι λοιπόν, δεν είναι δουλειά κανενός αναγνωρισμένου και με σφραγίδα ή, μη φορέα, να κρίνει τον δικαιολογημένο ή, μη ερασιτεχνισμό, κατά βούλησιν. Γιατί πέρα και πάνω από εκκεντρικότητες και εγωπάθειες, οι χαρακτηρισμοί από θέση βολεμένης καθημερινότητας και μάλιστα με ύφος πνευματικού επιβήτορα και καλλιτεχνικού πρεφεσόρου, πέραν του ότι είναι προκλητικοί, εκφράζουν ή ελλοχεύουν σκοπιμότητες. Έπειτα, είναι γνωστό πως, παρόμοιες συμπεριφορές, υιοθετούνται από διάφορους μαέστρους της διαπλοκής, γιαίδιον όφελος, προκειμένου,κάθε φορά, να προβάλουν τον εαυτό τους, ως αναντικατάστατο μέρος της κοινωνικής και θεατρικής αισθητικής που διαμορφώνουν.
Τέλος, να πω ότι, η ταυτότητα της ομάδας είναι «Αστική καλλιτεχνική μη κερδοσκοπική εταιρία» και υπόκειται στους σχετικούς δημοσιονομικούς κανονισμούς λειτουργίας της.* το κείμενο αυτό αναρτήθηκε στο φουαγιέ του θεάτρου κατά τις μέρες των παραστάσεων «Άσε… άλληφορά».
ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ – ΑΠΟΡΙΑ
Επειδή τα περί… ερασιτεχνισμού, αναμοχλεύονται ανά τακτά διαστήματα και δεν ξέρω αν γίνεται τυχαία, ή είναι συστημική αντίδραση τακτοποιημένης αντίληψης με δεδομένο ότι απορρέουν… από κύκλους γνωστούς και μη εξαιρετέους…
Αυτές τις μέρες, το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, για τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης, σε παραγωγή δική του, ανεβάζει την παράσταση 1913– 2013.
Στη λίστα των συμμετεχόντων συντελεστών και ηθοποιών της παράστασης,όπως αυτά καταχωρούνται στην αφίσα, διαβάζουμετα ονόματα έξι επαγγελματιών ηθοποιών και από κάτω με την διευκρίνιση … «και οι ερασιτέχνες»αναγράφονται επίσης έξι ονόματα των ερασιτεχνών ηθοποιών.
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα: την παράσταση, με βάση την σύνθεσή της, πως θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει; επαγγελματοερασιτεχνική; Θα μου πείτε το ΔΗΠΕΘΕ χρόνια τώρα δοκιμάζει συνθέσεις και αισθητικές προσεγγίσεις, από εποχής sugar baby… μέχρι τα επί σκηνής αναλόγια.
Επειδή όμως πρόκειται για το ΔΗΠΕΘΕ, για πολιτιστικό οργανισμό επιδοτούμενο από το Υπουργείο Πολιτισμού και το Δήμο,πέραν της δικής του ευαισθησίας, προσέγγισης και άγραφων νόμων, δε θα’πρεπε να λαμβάνει υπόψη του και τις θέσεις του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, που ορίζει τουλάχιστον δύο ερασιτέχνες στους δέκα ηθοποιούς ομιλούντες επί σκηνής; Φαίνεται όμως σε ότι… αφορά τα του οίκου του για παρόμοιες επιλογές και αποφάσεις, ισχύει το λαϊκό γνωμικό…η αλεπού όσα δεν φτάνει,πηδάει… και τα πιάνει, άρα λοιπόν, «αλλού τα κακαρίσματα … κι’ αλλού γεννάν οι κότες».
Διευκρινίζω πως είμαι υπέρμαχος του ερασιτεχνισμού, όμως κάτω από τεθείσες προϋποθέσεις και φυσικά καμιά εμπλοκή και συνεύρεση των ερασιτεχνών επί σκηνής με τους επαγγελματίες, έτσι…που εκτός των άλλων να μας είναι ευδιάκριτη, όπου υπάρχει η διαφορά… επαγγελματισμού – ερασιτεχνισμού.
Τουλάχιστον, να μας δίνεται η δυνατότητα, να διακρίνουμε το λόγο και ξεχωριστά που ο καθένας,αιτιολογεί την θεατρική του ευαισθησία, επαγγελματίας ή ερασιτέχνης, αλλά και να δικαιολογεί την επιμονή του να καλαφατίζει συνειδήσεις, επικαλούμενος το ταλέντο του, προβάλλοντάς το ως προτέρημα και επιλεκτική αδυναμία επικοινωνίας.
Τώρα, αν κάποιος διαθέτει κάποιο χαρτί, που κάποιος επαγγελματίας με, ή χωρίς χαρτί, δάσκαλος ή επαγγελματίας ερασιτέχνης με χαρτί προμηθεύει, ακόμα και δια αλληλογραφίας και με δεδομένο πως, από το 1981 με την κατάργηση της άδειας εξασκήσεως επαγγέλματος, οι θεατρικές σπουδές θεωρούνται προαιρετικές, γεγονός που με βρίσκει παντελώς αντίθετο, χαρτί που πλασματικά πιστοποιεί την καταλληλότητα – έλεος – του δημιουργού, σίγουρα καλύτερα ερασιτέχνης με χωρίς χαρτί, παρά επαγγελματίας με παντιέρα.
Εδώ, θα συμφωνήσω απόλυτα με τις θέσεις, σχετικά με τον ερασιτεχνισμό, του Κώστα Καζάκου, που το Σάββατο 1/6/2013, εξέφρασε σε συνάντηση με τους ερασιτέχνες της Πανεπιστημιάδας, θέσεις που μεταδόθηκαν από τα τοπικά Μ.Μ.Ε. Αντίθετα,αποστασιοποιούμαι από τις αντιφατικές απόψεις και τοποθετήσεις του κ.Παναγιώτη Μέντη, που πρόσφατα, με αφορμή την Πανεπιστημιάδα, σε τοπικό κανάλι υποστήριξε και που, από τη μια διαπιστώνει την σκηνική αδυναμία των ερασιτεχνών να σταθούν δίπλα στους επαγγελματίες, αλλά από την άλλη αποτολμά, την λύση ανάγκης ίσως θα μας πει,την από κοινού συνεύρεση επί σκηνής, όπως προανέφερα.
Κλείνοντας, επιφυλάσσομαι στο μέλλον κι όταν κατά την γνώμη μου κριθεί αναγκαίο να επανέλθω,καταθέτοντας τεκμηριωμένες τις απόψεις και τις θέσεις μου για το θέατρο,τον ερασιτεχνισμό και τον κοινωνικό τους ρόλο, γενικότερα.
του Παναγιώτη
Σταματόπουλου
Ηθοποιού - Σκηνοθέτη
#SerresParatiritis
