Είναι κοινώς αποδεκτό πως τα περισσότερα παραμύθια δεν γράφονται με αποκλειστικό σκοπό να αποτελούν συνεργοί των μαμάδων που προσπαθούν να κοιμήσουν τα παιδιά τους. Στοχεύουν, προσφέροντας δράση, χιούμορ, συγκίνηση και ποικίλες εικόνες, στην ανάπτυξη του αισθήματος αγάπης των παιδιών προς το βιβλίο και, εν γένει, προς την ανάγνωση. Βέβαια, μέσω των περιπετειών των ηρώων τους, περνούν διαχρονικά μηνύματα για την ζωή, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά, τα οποία αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα και αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο κάθε αναγνώστη. Έτσι, σκάβοντας βαθιά στο δικό μου, αντιλήφθηκα πόσο πολύ ταιριάζει το γνωστό και αγαπημένο παραμύθι «ο λαγός και η χελώνα», με την δράση και καταδίκη της Χρυσής Αυγής.

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, εάν ο Γιάννης Λαγός δεν συγκαταλεγόταν στα ηγετικά στελέχη της εγκληματικής οργάνωσης ονόματι Χρυσή Αυγή, ίσως να μην έκανα το συνειρμό με το γνωστό παραμύθι. Όμως, αυτό λίγη σημασία έχει. Ο λαγός (ο ήρωας του παραμυθιού όχι ο Γιάννης) όπως πολύ καλά θυμάστε, ήταν υπερόπτης, αλαζόνας, εριστικός, πονηρός, διακατεχόμενος από βαθιά πίστη στις δυνάμεις του, φτάνοντας στο σημείο να θεωρεί τον εαυτό του άτρωτο και ανίκητο. Κοινά χαρακτηριστικά με τους χρυσαυγίτες δηλαδή, σε όλα τα στάδια της ιεραρχικής πυραμίδας, από τα ηγετικά στελέχη μέχρι το τελευταίο μέλος. Μόνο που οι χρυσαυγίτες, με αφετηρία τα παραπάνω χαρακτηριστικά, προχώρησαν σε ενέργειες που μαύρισαν την δημοκρατία και σκόρπισαν πόνο, οργή και μίσος στην Ελληνική κοινωνία.

Η Χρυσή Αυγή, ως γνωστόν, είχε συσταθεί εδώ και δεκαετίες ως «πολιτικό κόμμα». Ωστόσο, ενεργό ρόλο στον πολιτικό χάρτη της χώρας, άρχισε να παίζει κατά την περίοδο του ξεσπάσματος της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης του 2010. Τα ποσοστά της γιγαντώθηκαν, αναδείχθηκε τρίτη πολιτική δύναμη καπηλευόμενη, σε μεγάλο βαθμό, το κίνημα των αγανακτισμένων και με σύνθημα «αλήτες, προδότες, πολιτικοί» έγινε δέκτης μιας τυφλής, κοινωνικής αποδοχής. Βέβαια, ισχυρό ρόλο στο γεγονός αυτό, έπαιξε και η ατολμία μερίδας των ΜΜΕ, τα οποία τήρησαν σιγή ιχθύος, αποκρύπτοντας την αλήθεια για το νεοναζιστικό μόρφωμα, είτε φοβούμενοι τις συνέπειες είτε επειδή ήταν υπερασπιστές του.

Ο δρόμος για τα μαύρα, γεμάτα μίσος σχέδια του Μιχαλολιάκου και της, τότε, παρέας του ήταν πλέον ορθάνοιχτος. Σχέδια τα οποία δεν άργησαν να λάβουν σάρκα και οστά. Γυμνασμένοι τραμπούκοι με ξυρισμένα κεφάλια, που αποτελούσαν τα τάγματα εφόδου, ξεπρόβαλλαν από παντού, σκορπίζοντας τον τρόμο, ως επί το πλείστον, σε μετανάστες εργάτες και μικροπωλητές. Το κυνήγι μαύρων, οι βραδινές παγίδες θανάτου και οι ξυλοδαρμοί, όχι μόνο έγιναν καθημερινότητα αλλά έβρισκαν σύμφωνο ένα ποσοστό πολιτών διόλου αμελητέο. Με αποκορύφωμα την δολοφονία του Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν και του Έλληνα μουσικού Παύλου Φύσσα. Κάποιοι ισχυρίζονται πως τότε η Χ.Α. έχασε τον έλεγχο. Διαφωνώ πλήρως, πιστεύοντας πως όλα λειτούργησαν με βάση ένα οργανωμένο σχέδιο μιας αδίστακτης, εγκληματικής οργάνωσης, που στόχευε στον διχασμό, την πόλωση και την έξαρση του φανατισμού.

Ο φασισμός ονομάστηκε χρυσαυγιτισμός, όχι ως μια ενέργεια που οδηγεί κάποιον στον κοινωνικό αποκλεισμό και στιγματισμό αλλά, περισσότερο, ως παράσημο. Οι χρυσαυγίτες λοιπόν, ως ο λαγός του παραμυθιού, θεωρούσαν ότι είναι άτρωτοι, ότι οι γειτονιές και οι πλατείες ήταν υπό την ιδιοκτησία τους. Πίστευαν πως κανείς πως δεν μπορεί να τους λυγίσει ή να τους ακουμπήσει. Ισχυρότεροι όλων, υπεράνω όλων, κυρίως υπεράνω των αστυνομικών αρχών (με τις οποίες είχαν στενές και κρυφές σχέσεις) και της δικαιοσύνης. Βέβαια, πέραν όλων αυτών, οι χρυσαυγίτες επιβεβαίωσαν πλήρως την λαϊκή ρήση που λέει πως, όποιος έχει μπράτσα, δεν σημαίνει πως έχει και μυαλό.

Η δικαιοσύνη, ως η χελώνα του παραμυθιού, με σταθερά και γερά βήματα κέρδισε στον αγώνα δρόμου. Άργησε; Σαφώς. Άργησε πολύ. Δε νοείται σε μια υπόθεση με τεράστιο πολιτικό, κοινωνικό και ανθρωπιστικό βάρος, έχοντας αδιάσειστα στοιχεία για την καταδίκη των εμπλεκομένων, το δικαστήριο, η δικαιοσύνη να καθυστερεί 5,5 χρόνια για την έκδοση απόφασης. Τουλάχιστον, έστω και μετά από τόσα χρόνια, η δικαιοσύνη λειτούργησε και δίκασε την Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση, δικαιώνοντας τους αγώνες του αντιφασιστικού κινήματος, των οικογενειών των θυμάτων και τις ψυχές αυτών.

Μόλις η χελώνα στέφθηκε νικήτρια, οι λαγοί, οι οποίοι μέχρι πρότινος περπατούσαν και έτρεμε το πεζοδρόμιο από την βαρβατήλα και την ξεχειλισμένη ανδρεία, σχεδόν κλαίγοντας άρχισαν να επικαλούνται ασυναρτησίες και γελοιότητες μπας και γλιτώσουν κανά χρόνο φυλακής. Πρότερο έντιμο βίο επικαλούνται όλοι ως ελαφρυντικό. Ποιοι; Αυτοί που έχουν την σβάστικα χτυπημένη στο μπράτσο, που είχαν στενή σχέση με τον χουντικό Παπαδόπουλο, που χαιρετούσαν ναζιστικά και έγραφαν άρθρα-ύμνους για τον Χίτλερ. Τολμά να μιλά για δικαιώματα ο Κασιδιάρης, που ήταν ο μεγαλύτερος πολέμιος αυτών.

Η δικαιοσύνη οφείλει να μην ενδώσει στις πιέσεις και να μην αναγνωρίσει κανένα ελαφρυντικό για τους ναζιστές δολοφόνους. Όμως, ακόμη κι αν γίνουν δεκτά κάποια ελαφρυντικά από το δικαστήριο, στη συνείδηση των εκατομμυρίων δημοκρατικών πολιτών της χώρας έχουν περάσει ως ναζί, δολοφόνοι χωρίς δικαιολογίες και ελαφρύνσεις. Δεν είναι αθώοι και πρέπει να οδηγηθούν, για όσα περισσότερα χρόνια γίνεται, στην φυλακή. Γιατί είναι η μόνη θέση που αρμόζει στους φασίστες. Οι λαγοί στην φυλακή επειδή θριάμβευσε η χελώνα!

Θεόκριτος Αργυριάδης, φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στο ΔΠΘ