ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Μετά τα μνημόνια τι; Οι προκλήσεις και οι ευκαιρίες της επόμενης μέρας»

Πώς είναι δυνατόν την ώρα της ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού οράματος, οι πολίτες να απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το κοινό σχέδιο;

Πώς είναι δυνατόν την ώρα της ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού οράματος, οι πολίτες να απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το κοινό σχέδιο;



Η πολυδιάστατη κρίση των τελευταίων χρόνων λειτούργησε ως καταλύτης στην αποσταθεροποίηση τόσο της Ελλάδας όσο και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος εν’ γένει, δημιουργώντας την ίδια στιγμή τους όρους για την συστηματική αμφισβήτηση και αποδόμηση του.

Πριν μερικά χρόνια, το ενδεχόμενο ενός Brexit, η άνοδος λαϊκίστικών δυνάμεων και ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη φάνταζε αβάσιμη κινδυνολογία, δεν αποτελούσε θέμα στη δημόσια συζήτηση και λίγοι ήταν εκείνοι που διατύπωναν την άποψη ότι η σκληρή δημοσιονομική πολιτική εντός ΕΕ και η συνεπακόλουθη διεύρυνση των ανισοτήτων εντός Ε.Ε. θα έμελλε να αποτελέσει το ιδανικό υπόστρωμα για αυτή την παράδοξη (;) πολιτικοκοινωνική εξέλιξη.


Πώς είναι δυνατόν την ώρα της ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού οράματος, οι πολίτες να απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το κοινό σχέδιο; 

Η δημοσιονομική πειθαρχία, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, το αφιλόξενο τραπεζικό σύστημα, η ανεργία και η εξαύλωση των εργασιακών δικαιωμάτων, το προσφυγικό ζήτημα προκαλούσαν έντονες αναταράξεις στην κοινωνική συνοχή που η πολιτική ηγεσία της ΕΕ αγνόησε ή τουλάχιστον υποτίμησε. Πολίτες σε όλη την Ευρώπη, σχηματικά και με απλά λόγια, αισθάνθηκαν απομονωμένοι αρχικά και στη συνέχεια εχθρικά προς τους θεσμούς. Σε αυτό συντέλεσαν και τα φαινόμενα της διαφθοράς και διαπλοκής που δεν αποτελούν ελληνικό προνόμιο.


Στην Ελλάδα, το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2018 και η χώρα εισέρχεται πλέον στη φάση της ανασυγκρότησης και της επανατοποθέτησης της στο διεθνές σύστημα. Μεγάλο στοίχημα λοιπόν από δω και πέρα αποτελεί η εμπέδωση της βελτίωσης της καθημερινότητας της κοινωνίας. Ζητούνται απτά αποτελέσματα που να αποδεικνύουν ότι όντως η χώρα περνάει με σταθερά βήματα σε αυτό που ονομάζουμε μεταμνημονιακή εποχή.


Συντηρητισμός ή πρόοδος; Νεοφιλελευθερισμός ή κοινωνικό κράτος; εξωστρέφεια ή «αμυντική» αναδίπλωση ;  Αυτά θα βρεθούν στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης τόσο στις επόμενες ευρωπαϊκές όσο και στις εθνικές εκλογές.

Σήμερα παρακολουθούμε μια επιτάχυνση των φαινομένων διάλυσης, αποδυνάμωσης ή πολιτικής μετάλλαξης των παραδοσιακών πολιτικών υποκειμένων, γεγονός που προοιωνίζει «νέες αθροίσεις» δυνάμεων και δρομολογεί νέες συνέργειες. Η ανασύνθεση των πολιτικών χώρων, είτε αριστερών είτε κεντρώων είτε συντηρητικών, έχει ήδη αρχίσει στη Γηραιά Ήπειρο με κυρίαρχο επίδικο την πολιτική ηγεμονία σε όλα τα επίπεδα. 

Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτή την συγκυρία, και το  προοδευτικό πολιτικό στοίχημα, στο οποίο οφείλουν τα δημοκρατικά κόμματα ανεξαιρέτως να ανταποκριθούν, είναι η συνάντησή τους κάτω από πρωτοπόρες, καινοτόμες και προοδευτικές θέσεις και η αναζήτηση συγκλίσεων. Μαθαίνοντας από το -όχι και τόσο μακρινό- παρελθόν συνεπώς, ο προοδευτικός κόσμος καλείται να συνασπιστεί, να δράσει άμεσα και αποτελεσματικά.

 

 Κώστας Καρπουχτσής

Οικονομολόγος - Σύμβουλος Επιχειρήσεων