Κεντρώες δυνάμεις και Κοινωνικά προβλήματα -βίοι παράλληλοι

«Άμα δε φέγγουν οι πολλοί, είναι καταδικασμένοι να ζουν στο σκοτάδι που τους ετοιμάζουν οι λίγοι» (Γ.Καλπούζος).

   Κατά τον Εμπεδοκλή ,φιλόσοφο από τον Ακράγαντα της Σικελίας (495-435 π.χ.),  η Φιλότητα , (=η Αγάπη) είναι αυτή που συνθέτει και ενώνει τα στοιχεία της φύσης, δηλ το νερό, το πυρ, τον αέρα , τη γη, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η ζωή . Και το Νείκος  (=το Μίσος)  είναι εκείνο που τα αποσυνθέτει, τα διαλύει και φέρνει την καταστροφή. Το ίδιο συμβαίνει και με τις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις και τα  κοινωνικά προβλήματα.  Όταν οι δυνάμεις αυτές είναι ενωμένες, μεγαλουργούν και προκόβουν οι λαοί και οι χώρες. Όταν όμως λειτουργεί το Νείκος, τα πάντα διαλύονται. Γι αυτό λέμε «λαός ενωμένος ποτέ νικημένος». Η ημερομηνία και ο χρόνος των εκλογών ποσώς ενδιαφέρουν τους πολλούς. Άλλωστε και αύριο να πραγματοποιηθούν εκλογές,  την επαύριο η αντιπολίτευση θα ζητάει πάλι εκλογές. Εκείνο που ταλανίζει τους πολίτες είναι τα  καθημερινά προβλήματά τους, που τελειωμό δεν έχουν. Οξύνονταν πάντα τα κοινωνικά προβλήματα διαχρονικά, όταν ο λαός και κυρίως ο κεντρώος χώρος ήταν διασκορπισμένος από ποικίλες αιτίες.  Άλλωστε οι εφτά από τους δέκα  του εκλογικού σώματος είναι κεντρώοι. Η συσπείρωσή  τους έδινε τις απαντήσεις, η αποσύνθεσή τους την παράλυση του κράτους. Οι αρχαίοι Αθηναίοι ,για να απαλλαγούν από τα δεσμά της δουλείας των πλούσιων ευγενών, έφεραν στην εξουσία το Σόλωνα ,που δεν ήταν πολιτικός, για να τους απαλλάξει από το δανεισμό, γιατί έβαζαν υποθήκη τα σώματά τους. Για τους ευγενείς πλούσιους λέει ο Σόλων «ήμουν λύκος ζωσμένος από σκυλολόϊ  πυκνό». Στις μέρες μας έχομε το αντίστοιχο των πλειστηριασμών για χρέη προς το δημόσιο. Η συσπείρωση του λαού ανάγκασε τους πλούσιους-ευγενείς να παραχωρήσουν γραπτούς  νόμους για να μη διοικούν κατά τα συμφέροντά τους. Η πίεση και η συσπείρωση του λαού πίεσε τον Όθωνα το 1843 να παραχωρήσει σύνταγμα. Οι αυθαιρεσίες του βασιλιά Γεωργίου του Α΄ που ανέβαζε και κατέβαζε  κυβερνήσεις, συσπείρωσαν  το λαό και ανάδειξε στην εξουσία το Χαρίλαο Τρικούπη το 1881, για να εφαρμόσει την περίφημη «ψήφο εμπιστοσύνης της βουλής ή την αρχή της δεδηλωμένης», με αποτέλεσμα να ησυχάσει ο τόπος. Γι αυτό ο Γιώργος Μιχαηλίδης ονομάζει τα παλάτια «φωλεές εχιδνών». Ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος το 1908 πιεζόμενος από τα κοινωνικά προβλήματα έφερε από την Κρήτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο που διπλασίασε την Ελλάδα. Αντίθετα  το 1920 η διάλυση της κεντρώας παράταξης από τη δεξιά όξυνε τα κοινωνικά προβλήματα, με αποτέλεσμα τη Μικρασιατική καταστροφή. Υπενθυμίζω το ηχηρό τους  σύνθημα «πας ο φονεύων Βενιζελικόν, δεν φονεύει άνθρωπον!». Η συσπείρωση του Κεντρώου χώρου ήταν αναγκαία  το 1963, για να απαλλαγούμε από τη βία και νοθεία του Κων/νου Καραμανλή. Η αποστασία του Κώστα Μητσοτάκη  διέλυσε τη δημοκρατία και την έστειλε στο απόσπασμα. Η συσπείρωση γύρω από το ΠΑΣΟΚ απάλλαξε τη χώρα από τους χαφιέδες, τις προσαγωγές στην αστυνομία, τον ημετερισμό, την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, την αυταρχικότητα, την αναξιοκρατία και όλα τα ασυμμάζευτα δεινά της ΝΔ.  Εκ της νυκτός όρθρος εγένετο!. Ακούμε πολλά ευτράπελα στις μέρες από τον σημερινό  αντιπρόεδρο της ΝΔ,  πως η κυβέρνηση Τσίπρα στηρίζεται σε μία αποστάτρια της ΝΔ.  Ενώ η ΝΔ εξέλεξε ως πρωθυπουργούς όλους τους αποστάτες της!

Από το 2012 βιώνουμε μια παρατεταμένη κρίση, αλλά τα τυχάρπαστα σμήνη των άπληστων πολιτικών , τα φίλαρχα,  με τα Ζάπεια και τους Γερμανοτσολιάδες κατάφεραν να διχάσουν και να αρπάξουν την εξουσία για την εξουσία. Αναρριχήθηκαν στην εξουσία ως άνθρωποι της επιτυχίας και όχι της αξίας. Αντί της αρμονίας, έφεραν δυσαρμονία. Σχημάτισαν κυβερνήσεις μιας χρήσης, με αρρωστημένες ιδεολογίες. Η γαλήνια δημοκρατική άνοιξη υποχώρησε έντρομη μπροστά στους ψευτοαγανακτισμένους.  Γι αυτό και θέσανε σε αμφισβήτηση ακόμη και τη δικαιοσύνη. Κι όταν δε λειτουργεί η δικαιοσύνη, τρίζουν τα θεμέλια του κράτους. Ακόμη και το δύσοσμο1989  η δικαιοσύνη του ειδικού δικαστηρίου  λειτούργησε στην πλειονότητά της ανεξάρτητη,  πλην του προέδρου της. Η ανεξαρτησία της είναι ταυτόσημη με την ύπαρξη του κράτους.

  Σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν ,απαιτείται συσπείρωση, συναίνεση, ενότητα, συνεννόηση του κεντρώου χώρου, για να πιέσει τους πολιτικούς από κάτω προς τα πάνω. Η συσπείρωση του κεντρώου χώρου είναι η μοναδική δύναμη στα χέρια του λαού. Πειθαναγκάζει τους πολιτικούς στις εντολές του, επιβάλλει τις απαιτήσεις του, είναι πυγμή στην αναρχία. Τα πλεονεκτήματα  της συναίνεσης είναι πολλά. Οφείλει ο δημοκρατικός πολίτης να βάλλει φρένο σ’ αυτή την κατρακύλα των νόμων,  που διαρκώς του σφίγγουν το λαιμό  , των λόγων που δεν τηρούνται, των έργων που εξαγγέλλονται και δεν υλοποιούνται, σ’ αυτούς που του δίνουν ποτήρια δίχως νερό και πράττουν τα αντίθετα απ’ όσα λένε.  Να πιέσει για τις θεμελιώδεις αξίες της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, για να μη διαλύεται ο κοινωνικός ιστός. Οφείλει να κρατήσει ψηλά το κοινωνικό κεφάλαιο που διευκολύνει την κοινωνική δράση και ανάπτυξη. Καιρός είναι ο λαός να ξοφλήσει τους λογαριασμούς με τη γνήσια δημοκρατία. Ο Κεντρώος χώρος ήταν πάντα Εστία των ελεύθερων ανθρώπων. Τα δέντρα από τον καρπό τους κρίνονται. Αν λάβομε υπόψη μας πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, η Φώφη με το ΚΙΝΑΛ έκαμε την αρχή. Γνωρίζει ο πολίτης ποια κεντρώα παράταξη είχε καρπούς περισσότερους. Μας τρέφει το πλούσιο μάγμα του παρελθόντος. Μια αδελφοσύνη με τη σφραγίδα τ’ ουρανού. Και επειδή η φτώχεια μαστίζει τον τόπο, του υπενθυμίζω τον Τζών Νηλ  που έγραψε : «Ο πλούσιος λέει ανοησίες κι όλοι τον επαινούν, ο φτωχός λέει πράγματα σοφά και όλοι τον κοροϊδεύουν».