Το σημαντικό σε μια κοινωνία που θέλει να αναπτύσσεται και να προοδεύει είναι να μπορεί να δίνει ευκαιρίες στους ταλαντούχους νέους της.  Ευκαιρίες όπως χρηματοδότηση, εμπιστοσύνη, υγείες επιχειρηματικό περιβάλλον και εφόδια για να κάνουν την «τρελλή τους ιδέα» πράξη, επιχείρηση, και οικονομική επιτυχία για τους ίδιους, την οικονομία και την κοινωνία.

Τότε μόνο μια κοινωνία μπορεί να είναι ανοικτή και συλλεκτική και όχι κλειστή και ελιτίστικη. Με τέτοιες μεθόδους μπορείς να μειώσεις την ανεργία, να τονώσεις τα ασφαλιστικά ταμεία και να να βάλεις τις βάσεις για πραγματική ανάπτυξη στη χώρα.

Στην Ελλάδα των συντεχνιακών, γραφειοκρατικών και κομματικών σχηματισμών σε συνδιασμό με την υπερφορολόγιση, η θετική ελευθερία της δημιουργίας θεωρείται περιττή πολυτέλεια και αποτελεί τον βασικό ανασταλτικό παράγοντα για την ίδρυση νέων επιχειρήσεων. Ο δεύτερος και κυριότερος παράγοντας της διάλυσης της μεσαίας τάξης και της χρόνιας ύφεσης δεν είναι άλλος από την διαφθορά. Την διαφθορά στο πολιτικό στερέωμα, στη δημόσια διοίκηση και στον επιχειρηματικό κόσμο. Όσο επικρατεί αυτή η λογική τόσο η χώρα θα ολισθαίνει και θα ματώνει με την μετανάστευση του ποιοτικότερου ανθρώπινου δυναμικού της.

Προσωρινά, η χώρα μας φαίνεται ότι στερείται τους περισσότερους ποιοτικούς νέους της, οι οποίοι βρήκαν λυτρωτικό καταφύγιο σε πανεπιστήμια και εργασιακούς χώρους του εξωτερικού. Η μέση ελληνική οικογένεια επένδυσε όλο τον πλούτο της, τις οικονομίες μιας ζωής σε ότι πολυτιμότερο είχε, τα παιδιά της. Έχουμε λοιπόν την υποχρέωση να φέρουμε πίσω όσους έφυγαν όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη. Έχουμε ιστορικό χρέος να κρατήσουμε αυτούς τους νέους που μένουν στον τόπο τους, όχι όμως για να μεγαλώσει η λίστα των ανέργων, ούτε για να δουλεύουν ως ανειδίκευτοι εργάτες. Πρέπει να δημιουργήσουμε τις βάσεις για να απελευθερώσουν όλες τους τις δημιουργικές ικανότητες και να συμβάλουν στην άνοδο της οικονομίας μας.

Στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα προσεγγίζουμε το πρόβλημα της ανεργίας σε λάθος βάση. Το μέγεθος της ανεργίας σήμερα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με πολιτικές που παρέχουν απόλυτη ευελιξία στον εργοδότη με την προοπτική, όταν βελτιωθεί η εν γένει κατάσταση να υπάρξει και ανάσχεσή της. Το φαινόμενο πρέπει να προσεγγιστεί ολιστικά, με συντεταγμένες πολιτικές απασχόλησης και όχι σπασμωδικές και αντανακλαστικές κινήσεις. Αρχικά, η δημιουργία δομών

για την ενίσχυση της απασχόλησης είναι μία ενίσχυση της απασχόλησης από μόνη της.

Κλειδί, στην όλη προσπάθεια είναι η αναδιοργάνωση του Ο.Α.Ε.Δ., σε έναν φορέα ουσιαστικής μεσολάβησης στην εργασία και όχι απλά τον διαχειριστή των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Στα πλαίσια ενός νέου διοικητικού μοντέλου διακυβέρνησης, οι δήμοι και οι περιφέρειες θα μπορούν να παρέχουν ουσιαστικά κίνητρα στις τοπικές επιχειρήσεις για πρόσληψη ανέργων ή με προγράμματα αυτεπιστασίας. Ουσιαστική απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων στον τομέα της απασχόλησης και όχι στην «ψυχολογική στήριξη» απολυμένων, που αποτελεί ένα επιπλέον οικονομικό βοήθημα, δίχως καμία προοπτική επανένταξης στην απασχόληση. Γενικότερα να δοθούν χρήματα στην δημιουργία ουσιαστικών θέσεων εργασίας και όχι στην ψυχολογική βοήθεια των ανέργων από ανειδίκευτους φορείς.

Θα πρέπει να δωθούν κίνητρα στον επιχειρηματικό κόσμο για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, να υπάρξει ολοκληρωμένη πολιτική ενίσχυσης της εργασίας και όχι επιδοματική πολιτική που απλά συντηρεί την κομματική πελατεία. Η επιδότηση νέων θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα είναι η λύση του προβλήματος μας. Η μισθολογική δαπάνη για κάθε επί πλέον θέση εργασίας στις επιχειρήσεις, να υπολογίζεται ως έξοδο που

εκπίπτει της φορολογίας, με συντελεστή αυξημένο κατά 30%. Για τις ευαίσθητες κατηγορίες ανέργων (νέοι κάτω των 25, άτομα άνω των 55, γυναίκες και ΑΜΕΑ), ο

συντελεστής θα μπορούσε να είναι έως και 50%. 

 Βάση, επίσης, πρέπει να δοθεί στην νεανική επιχειρηματικότητα και την καινοτομία, όχι μόνο σε όσους διαθέτουν τα απαραίτητα κεφάλαια, αλλά και σε όσους έχουν την ιδέα, την φλόγα της επιχειρηματικότητας αλλά τους λείπουν τα κεφάλια. Πρέπει να δημιουργηθούν δομές και υπηρεσίες που θα βοηθούν στην εύρεση επενδυτικών κεφαλαίων είτε από το τραπεζικό σύστημα, είτε από τον επιχειρηματικό κόσμο είτε από ευρωπαϊκά προγράμματα. Έτσι ώστε να απελευθερωθούν όλες οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου και η χώρα να εκμεταλλευτεί το ποιοτικό ανθρώπινο δυναμικό της. 

Ένας άλλος δρόμος στις περιπτώσεις ελλείψεις κεφαλαίων θα ήταν η επιλογής της συνεταιριστικής επιχειρηματικότητας σε συνάρτηση με μία δεσμευτική κατανομή του κέρδους στην εργασία της συνεταιριστικής επιχείρησης, όπου οι συνέταιροι είναι και εργαζόμενοι. Έτσι, η διανομή κερδών είναι ταυτόσημη με το εργασιακό κόστος. 

Τέλος σε ειδικές περιπτώσεις, όπως είναι η παρούσα οικονομική κρίση, μπορεί η εργασιακή ειδίκευση ανέργων να διοχετευτεί στην οικονομία του χρόνου σε ένα σύστημα ουσιαστικής κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.

Μπροστά λοιπόν στην κρίση και τα αδιέξοδά της, η μεγάλη ανατροπή που θα μπορούσε να συμβεί στην χώρα μας είναι να αποκτήσει μία «επιχειρούσα νεολαία». Μία νεολαία απαλλαγμένη από τον φόβο και την αθλιότητά του, που θα μπορούσε να ανοίξει ορίζοντες και να γκρεμίσει το τείχος της ανελευθερίας διότι αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας.

Και όπως λέει ο James Robinson, καθηγητής Πολιτικής και Οικονομικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ η πρόοδος μιας κοινωνίας και μιας οικονομίας εξαρτάται  από το πόσο  τολμηρή και ανοικτή είναι ώστε να δώσει την ευκαιρία σε όλους  αυτούς τους περίεργους, παράτερους, ιδιόμορφους, ιδιοφυείς νέους να δημιουργήσουν.

Γιατί οι καταιγίδες της νεότητας περιτριγυρίζονται από τις πιο λαμπρές μέρες. Και τις μέρες αυτές τις έχουμε ανάγκη.