«Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου (…). Κομμουνιστές εγκληματίες έκαψαν το σπίτι της οικογένειάς μου, αφού το καταλήστεψαν».

Η παραπάνω φράση της Ευρωβουλευτού μας Εύας Καϊλή συγκλονίζει τη πολιτική ζωή της χώρας μας τις τελευταίες μέρες… Κάτι που για ακόμα μια φορά επιβεβαιώνει το χαμηλό επίπεδο των ανθρώπων που μας εκπροσωπούν.

Θα χαρακτήριζα την δήλωση της Ευρωβουλευτού μας άστοχη, προκλητική και χωρίς καμία χρησιμότητα. Η προσπάθεια της να κάνει αισθητή την παρουσία της στα πολιτικά δρώμενα την παρέσυραν σε αυτό το πολιτικό ατόπημα.

Εάν η κ. Καϊλή βρισκόταν στην άλλη μεριά του ατλαντικού ένα τέτοιο λάθος θα μπορούσε να της στοιχίσει την πολιτική της καριέρα, όμως στη χώρα μας, όπως είχε δηλώσει και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όλα μετά από λίγο καιρό ξεχνιούνται.

Από την άλλη μεριά ο έξυπνος και δαιμόνιος κύριος Μπογιόπουλος με μια απλή μαθηματική πράξη κατάφερε να εκθέσει μια ιστορία που έμπαζε από παντού.

Δεν ξέρω εάν ο κ. Μπογιόπουλος ένιωσε θιγμένος ή αν η κ. Καϊλή ετοιμάζει την αντεπίθεση της, αυτό όμως που γνωρίζω είναι ότι και οι δύο συμβάλλουν στο διχασμό της ελληνικής κοινωνίας. 

Πληγές που νομίζαμε ότι είχαμε γιατρέψει τελικά ξανανοίγουν και αρχίζουν να ματώνουν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και ο Ανδρέας Παπανδρέου με την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης προσπάθησαν να κλείσουν μια και καλή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας την πιο άσχημη περίοδο της ελληνικής ιστορίας. 

Ίσως ο μεγάλος κερδισμένος από όλη αυτή την ιστορία είναι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση μιας και έφυγαν από το επίκεντρο της κριτικής. Φωτίες έκαψαν όλη τη χώρα, για άλλη μια χρονιά θα πληρώσουμε ΕΝΦΙΑ (αυτόν που θα καταργούσε η σημερινή κυβέρνηση), ασφαλιστικό, παιδεία και πολλά ακόμα προβλήματα επισκιάζονται από την αντιπαράθεση Καϊλή-Μπογιόπουλος. 

Θα μου πείτε όμως ότι αυτά πάντα υπήρχαν και εσύ που το παίζεις έξυπνος τι μας λες. Για ακόμα μια φορά οι σημερινές πολιτικές οντότητες πιστοί στο δόγμα “διαίρει και βασίλευε” διχάζουν τον λαό για να μπορούν άνετα να διατηρούν τις θέσεις τους και τους παχυλούς τους μισθούς. Για ακόμα μια φορά μας οδηγούν στην αντιπαράθεση. 

Το ερώτημα είναι αν θα επιλέξουμε την σύγκρουση ή την σύνθεση;

Κλείνοντας θα ήθελα να εναποθέσω ένα απόσπασμα από την απολογία του Μπελογιάννη που αναγνωρίζει ότι σε έναν εμφύλιο πόλεμο όλοι έχουν ευθύνες.

“ Κάναμε λαθη δεν το κρύβω. Μα δεν είναι η παράταξη που μας δικάζει η αναμάρτητη που θα μπορούσε να ρίξει εναντίον μας το λίθο του αναθέματος”…

Στιβαχτής Γιώργος