Μεταξύ των άλλων η  πληθυσμιακή συρρίκνωση των Σερρών–όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενο άρθρο μου- η παταγώδης αποτυχία αναστροφής της φθίνουσας και, στον βαθμό που θα επικρατήσουν οι ίδιες λογικές, μη- αναστρέψιμης πορείας του, μας υποχρεώνει να εξετάσουμε εάν αληθεύει η ρήση της επικεφαλίδας, σε ποιο βαθμό, και να διερευνήσουμε τις διαχρονικές ευθύνες και του πολιτικού προσωπικού που επιλέχθηκε από τους πολίτες για να τους υπηρετήσουν.

Πολλοί ασκούν κριτική στα πρόσωπα και όχι στις πράξεις , υποστηρίζοντας το ‘δεν έφταιγαν αυτοί, αλλά τόσοι ήτανε’. Άλλοι καταλογίζουν ευθύνες, όχι για αυτό που έκαναν, αλλά κύρια για αυτό που δεν έκαναν.  Όλοι μας όμως εύκολα και ανέξοδα  καταφεύγουμε σε αυτήν για να αποφύγουμε να κρίνουμε τους εαυτούς μας και τις επιλογές μας. Για χρόνια αφήναμε ήσυχο αυτόν που άναψε τη φωτιά και κυνηγούσαμε αυτόν που σήμανε συναγερμό, αποφεύγοντας τις ευθύνες μας. Τώρα άπαντες τιμωρημένοι ματώνουμε ως συνέπεια του ωχαδερφισμού μας. Και οι περισσότεροι  παραμένουν αφελώς ανέμελοι, πλημμυρισμένοι από μία αισιοδοξία που πηγάζει από το ‘η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…’

Ο προφανής μύθος είναι ότι αυτό και μόνον αυτό το ανεπαρκέστατο πολιτικό προσωπικό που ‘υπηρέτησε’ ή συνεχίζει να ‘υπηρετεί’ τον τόπο είναι ο κύριος υπεύθυνος για την κατάντια της χώρας μας και ειδικότερα του τόπου μας. Ωστόσο, για να διαλυθούν οι αυταπάτες για το πώς φθάσαμε έως εδώ, θα πρέπει να γίνει συνειδητό ότι λειτουργούμε μέσα σε ένα κοινωνικο-πολιτικό περιβάλλον γενικευμένων μυθοπλασιών και αναληθειών, που έχει ως αποτέλεσμα την πλήρη σύγχυσή μας. Και τούτες οι μυθοπλασίες και  αναλήθειες θα πρέπει να  αποκαλυφθούν  και να αποδομηθούν, ‘προκαλώντας’ ανοιχτά τις δυνάμεις της αδράνειας, της ιδιοτέλειας, της δημοκοπίας αλλά και του παραπλανητικού λαϊκισμού, οι οποίες έχουν εμφιλοχωρήσει και κυριαρχήσει στο κοινωνικό σώμα.

Η πατρίδα μας διέρχεται μία από τις πλέον κρίσιμες περιόδους της μεταπολεμικής ιστορίας της, ταπεινωμένη και απαξιωμένη ως επακόλουθο μίας γενικευμένης κρίσης, ακολουθώντας για δεκαετίες ανισόρροπες μακροοικονομικές οικονομικές πολιτικές, ενώ αρκετές γενιές Ελλήνων έχουν διαμορφωθεί μέσα από ένα, πανθομολογούμενα, ανεπαρκέστατο εκπαιδευτικό σύστημα. Το  σύστημα αυτό, στο οποίο εμπιστευτήκαμε την δημιουργία και την διαμόρφωση των πολιτών, τελικά κατέπνιξε την αναγκαία κριτική σκέψη και εξαφάνισε την αριστεία, χαρακτηρίζοντάς την ως επικίνδυνη και νοσηρή επιδίωξη…  Και εμείς κυνηγώντας φαντάσματα και μάγισσες αναζητούμε τους υπεύθυνους πολιτικούς για να τους παραδώσουμε,ως εξιλαστήρια θύματα της πολιτικής μας ανωριμότητας, στην πυρά, καταλήγοντας να απαξιώνουμε και  να καταδικάζουμε ακόμη και εκείνους που άξιζαν και ενδεχομένωςαξίζουν  την αναγνώριση και τον σεβασμό μας.

Στον ακόλουθο πίνακα είναι καταγεγραμμένοι άπαντες οι Κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι του τόπου μας, από το 1974 έως και σήμερα, ακόμη και όσοι ορκίστηκαν βουλευτές για μία μόνον ημέρα.  Ας αναρωτηθεί και ας απαντήσει ο καθένας εάν και ποιοι  διαθέτουν την βούληση και τις ικανότητες  για να στηρίξουν κοινωνικές/πολιτικές μεταρρυθμίσεις και, εάν μπορεί, ας συνεχίσει να παραμένει αισιόδοξος …

Συνημμένο αρχείο excel             1974  - 2017

Ανεξάρτητα από ιδεολογικές προσεγγίσεις, η εύκολη απάντηση στην υπόδειξη  των υπευθύνων είναι να ‘δείξεις’ το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων εξουσίας και στις Σέρρες, όπως αυτά διαμορφώνονταν διαχρονικά,  που ήταν, κατά κύριο λόγο, υπεύθυνα  για την διαμόρφωση και χάραξη των κυβερνητικών επιλογών.  Εάν τούτο αληθεύει -που αληθεύει-  τέτοιοι είναι προφανές  ότι απουσιάζουν.  Η αναζήτηση των ευθυνών θα πρέπει να εντοπιστεί και στις εσωτερικές διαδικασίες των κομμάτων εξουσίας και του εκάστοτε αρχηγού κόμματος, ο οποίος έχει και την τελική ευθύνη για την συγκρότηση των ψηφοδελτίων του κόμματός του. Επίσης, στους συστημικούς βαρόνους που είχαν καταστήσει απαγορευτική την συμμετοχή όλων εκείνων που, δυνητικά, θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την επανεκλογή τους ή να απειλήσουν την πρωτοκαθεδρία τους. 

Ας θυμηθούμε, έχοντας ως αφετηρία την χρονιά της μεταπολίτευσης (1974), το πολιτικό προσωπικό που υπηρέτησε ή υπηρετεί σήμερα ως μηχανισμός των διαφόρων Κυβερνήσεων. Διετέλεσαν υπουργοί  οι κ.κ. Καραμανλής Αχιλλέας (ΝΔ), Κλείτος Νικόλαος (ΝΔ), Ιντζές Βασίλειος (ΠΑΣΟΚ), Αναπληρωτές υπουργοί οι κ.κ. Λεονταρίδης Θεόφιλος (ΝΔ) και Μπόλαρης Μάρκος (ΠΑΣΟΚ–ΣΥΡΙΖΑ) και ως Υφυπουργοί από το ΠΑΣΟΚ προερχόμενοι  οι κ.κ. Μώραλης Πέτρος , Ανθόπουλος Ιωάννης, Βασιλακάκης Βασίλειος, Δαμιανίδης Αλέκος και η κ. Κόλλια-Τσαρουχά Μαρία (ΑΝΕΛ).

Μολονότι υφίσταται μία διαβαθμισμένη συλλογική αλλά και ατομική ευθύνη, όμως την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν όλα τα βασικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, ως κυρίως συνυπεύθυνα για την κατάντια της χώρας  και κατ’ επέκταση και του Νομού, σε όλα τα επίπεδα, δίχως  να αποσιωπούνται και οι ευθύνες όσων επέλεξαν τους μοναχικούς δρόμους της μόνιμης άρνησης και της ανέξοδης διαμαρτυρίας.  Και, ασφαλώς, και η δική μας προσωπική ευθύνη…

Σαφέστατα οι ευθύνες διαχέονται σε όλα τα επίπεδα διοίκησης, όμως την πραγματική ευθύνη κατά την άποψη μου την φέρουν κύρια οι κυβερνητικοί βουλευτές και οι κομματικοί μηχανισμοί – εξαιτίας της δυνατότητας παρέμβασής τους. Γιατί μεταξύ των άλλων είχαν ή θα έπρεπε να έχουν μία συνολική θεώρηση των αναγκών και των προτεραιοτήτων της χώρας και του τόπου και με γνώμονα αυτή να πράττουν και όχι υποκύπτοντας στην ανασφάλεια της επανεκλογής τους  και στις εκάστοτε απαιτήσεις των αυλικών τους, όπως έχει αποδειχτεί πολλάκις κατά το παρελθόν. Θα ήταν διαφορετικά,  εάν είχαν διδαχθεί το ‘είναι μεγαλειώδες να σε κατηγορούν,  ενώ πράττεις το σωστό’.

Σήμερα, φαίνεται να είμαστε καταδικασμένοι σε στασιμότητα και σε αφανισμό, όσο και εάν τούτο είναι λυπηρό, καθώς απουσιάζει το όραμα εκείνο που θα εμπνεύσει τους πολίτες και θα μετατρέψει την διαφαινόμενη τραγωδία σε ευκαιρία δημιουργίας και εγκαθίδρυσης των πλέον αποτελεσματικών θεσμών μίας σύγχρονης συναινετικής Δημοκρατίας. Όσοι δε  επιχειρηματολογούν για την εμφάνιση του πολυπόθητου ‘Σωτήρα’ και ομιλούν για ένα διατηρήσιμο και αξιοπρεπές μέλλον που θα ακολουθήσει,πιθανά δεν έχουν συνειδητοποιήσει το που ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα και το τί έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Όσο και εάν θέλουν να το παρουσιάσουν ότι αυτό αρχίζει και τελειώνει στην δημοκρατία, στην δικαιοσύνη, στην εντιμότητα, στην διαφάνεια, στην αλληλεγγύη, στην ασφάλεια, στην αξιοκρατία, στον σεβασμό, στην φερεγγυότητα και στην λογοδοσία, θα αποτυγχάνουν διότι έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, που επιλέγει για μία ακόμη φορά την ιδεολογική πόλωση, την ‘δαιμονοποίηση’ της αντιπαράθεσης που καταλήγει πάντοτε σε ξεπούλημα ή δωσιλογισμό… Η απουσία από μέρους του μίας ‘κουλτούρας’ συνεργασίας ακόμη και στις κρίσιμες συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε σήμερα είναι πρόδηλη.

‘Ξέρω από ποιον να ξεφύγω (για να γλυτώσω)  αλλά δεν ξέρω σε ποιον να πάω’ υποστήριζε ο Κικέρωνας, αναφερόμενος σ το αδιέξοδο της επιλογής μεταξύ Πομπηίου και Ιουλίου Καίσαρος. Επίκαιρη όσο και αληθής είναι η διαρκής, η αέναη επαλήθευσή του: «Όλοι μπορούν να κάνουν λάθος. Όμως μόνον οι ηλίθιοι επιμένουν στα λάθη τους».

Μέσα από την κρίση γεννιέται ένας καινούργιος κόσμος προσώπων που ίσως και να αναλάβουν τα ηνία της χώρας, συγκρουόμενοι ευθέως  με εκείνους που επιδιώκουν μόνον την αναρρίχησή τους στην πολιτική και όχι την υπηρέτηση των συμφερόντων της κοινωνίας.  Ίσως ναι, ίσως όχι. Αλλά το να μην περιμένεις κανέναν να έρθει να μας  σώσει, ίσως  να είναι πολιτικά ‘ορθό’ (politicalcorrect), καθώς μία αναδρομή στην ιστορία του τόπου μας θα το καταδείξει.

Είναι ευθύνη όλων μας  να καταστεί ο τόπος μας ευχάριστος για τους κατοίκους του, ελκυστικός για επενδύσεις και επισκέπτες. Και αυτό μπορεί να προκύψει μόνον μέσα από μία ουσιαστική συζήτηση των μεγάλων στρατηγικών προκλήσεων , στην βάση ενός ευρύτερου μακρόπνοου σχεδιασμού.  Και επειδή ήρθε η στιγμή που πιστεύουμε πως όλα έχουν τελειώσει,  ας σκεφθούμε ότι τότε ακριβώς είναι η στιγμή για να γίνει μια νέα αρχή.Και να θυμόμαστε ότι  η επικράτηση των ιδίων έχει να κάνει με τη σιωπή των πολλών. Εμείς επιλέγουμε……….. Και για την ιστορία, όταν ο αείμνηστος Κ.Καραμανλής επέστρεψε στην Ελλάδα από  το εξωτερικό που είχε επιλέξει ως τόπο παραμονής του, είχε συνειδητοποιήσει ότι ο παλαιός πολιτικός κόσμος είχε κλείσει τον κύκλο του, και δημιούργησε την Νέα Δημοκρατία.

Εν κατακλείδι...

Αν απελευθερωθούν τα ‘δαιμόνια’ στα κόμματα εξουσίας, ποιος άραγε θέλει να είναι ο τελευταίος που παρατάει κάτι παλαιό;