Τ' ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΑ

Το γόητρο του αδικημένου νικητή .

Από το ερμάριο της εμπειρίας οι ανησυχίες μας. Οι πραγματικοί μας αντίπαλοι δεν είναι οι τροϊκανοί, αλλά βρίσκονται στους κόλπους της πολιτικής. Είναι οι υπέρμετρα φιλόδοξοι που μας οδηγούν από τη μία εκλογική αναμέτρηση στην άλλη, από το ένα μνημόνιο στο άλλο, ώσπου να μας καταστρέψουν. Δημιούργησαν παρανοϊκές εχθρότητες, ατμόσφαιρα τρόμου και καχυποψίας. 

Από το ερμάριο της εμπειρίας οι ανησυχίες μας. Οι πραγματικοί μας αντίπαλοι δεν είναι οι τροϊκανοί, αλλά βρίσκονται στους κόλπους της πολιτικής. Είναι οι υπέρμετρα φιλόδοξοι που μας οδηγούν από τη μία εκλογική αναμέτρηση στην άλλη, από το ένα μνημόνιο στο άλλο, ώσπου να μας καταστρέψουν. Δημιούργησαν παρανοϊκές εχθρότητες, ατμόσφαιρα τρόμου και καχυποψίας. 

 Από το ερμάριο της εμπειρίας οι ανησυχίες μας. Οι πραγματικοί μας αντίπαλοι δεν είναι οι τροϊκανοί, αλλά βρίσκονται στους κόλπους της πολιτικής. Είναι οι υπέρμετρα φιλόδοξοι που μας οδηγούν από τη μία εκλογική αναμέτρηση στην άλλη, από το ένα μνημόνιο στο άλλο, ώσπου να μας καταστρέψουν. Δημιούργησαν παρανοϊκές εχθρότητες, ατμόσφαιρα τρόμου και καχυποψίας. Η περίοδος της κρίσης ήταν ο δραματικότερος βίος της βουλής που αποτύπωσε τις τρέχουσες τύχες μας. Οι άγγελοι του παραδείσου ήταν στυγνοί, κενοί, αμαθείς χθόνιοι της εξουσίας. Όλοι γνωρίζαν πώς να αρχίσουν το παιχνίδι της εξουσίας, κανείς δεν ήξερε πώς να το τελειώσει και να το διεκπεραιώσει. Την τύχη του λαού ρύθμιζαν τα ανήθικα συμφέροντα των εκμεταλλευτών του. Το νοικοκυριό του κράτους το κατασπάραξαν ταυτόχρονα πολλά στόματα. Αδικητές που το κέρδος τους φτάνει ως την κόλαση. Ληστρικά μιάσματα.

Όταν οι περιστάσεις απαιτούσαν συναινετική δημοκρατική εξέλιξη, τότε επινοούσαν να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου με Ζάπεια, αγανακτισμένους και κάθετη άρνηση ψήφισης νομοσχεδίων. Όχι μόνο η αντιπολίτευση, αλλά και τα υπεύθυνα στελέχη που εκλέγονταν με τις πλάτες του Ανδρέα Παπανδρέου. Γίνανε συνένοχοι στο παιχνίδι των εκμεταλλευτών του λαού. Οι σαρκοβόρες δυνάμεις επιδίωκαν τον κατακερματισμό και την ψιμυθίωση των κομμάτων, για να αρέσουν στον απελπισμένο λαό.
Η συναίνεση έπρεπε να γίνει στην ώρα της. Το γιατρικό μας ήταν και είναι ένα : η ενότητα. 
Οι κατοπινές κυβερνήσεις προσθέσανε τα μηδενικά τους στα πρώτο μνημόνιο. Η αριστερά προσπαθεί τα ακατόρθωτα :Να είναι αρεστή στο λαό και αρεστή στον εχθρό του. Με λαϊκίστικες κραυγές βρίθει ψευδών ο λόγος τους. Επιβάλλει φόρους που βγαίνουν από τα εξαθλιωμένα πουγκιά του λαού κι είναι οι στάλες του ιδρώτα του και της ποδοπατημένης τιμής του. Η ζωή μας γίνεται χαλί που το ξηλώνουμε αντί να το υφαίνουμε, αφού κόβονται συνέχεια οι συντάξεις και απωθούνται προκλητικά οι επενδύσεις .Ψηφίζονται νόμοι που δεν εφαρμόζονται, αλλά μόνο να υπάρχουν. «Ουδέν διαφέρει ή μη κείσθαι τον νόμον ή μη χρήσθαι» είπε ο Αριστοτέλης. (Ο νόμος όταν δεν εφαρμόζεται είναι σα να μην υπάρχει). Μας ποτίζουν καθημερινά το πικρό ποτήρι της οδύνης. 
Έπρεπε να σπάσει η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου πάνω στην ανθοφορία της.. Κατηγορήθηκε για το σλόγκαν «Λεφτά υπάρχουν που πάνε τα λεφτά». Ήταν ένας ψεύτης τρόπος για να πει την αλήθεια για το διπλασιασμό του χρέους, για τα εκατομμύρια που διακινούσαν δημοσιογράφοι στο εξωτερικό, για τους κουμπάρους, για τα φιλέτα του Αγίου όρους, για τους παντοειδής ημέτερους ψευτοεπιδειξίες σαλτιμπάγκους και ουτιδανούς. Στοιχεία που τα επιβεβαίωσε πρόσφατα και ο κ. Στουρνάρας. Ήταν μια παραίτηση που είχε μέσα της μεγαλείο τραγικό και περηφάνια. Το να υποχωρείς, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις για το καλό της χώρας, είναι σα να είσαι συ ο νικητής. Και πάλι στην πολιτική αρένα με νέο κόμμα ΚΙΔΗΣΟ το όνομά του. Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός είναι ο μόνος δρόμος ιστορικά και ανθρώπινα δικαιωμένος. Άλλωστε η λέξη κίνημα παραπέμπει σε διαρκή ανανέωση.
Έτσι θα φυσήσει πάλι υγιεινός άνεμος πάνω από τη θάλασσα δίχως ήλιο. Θα γλυτώσει τους ανθρώπους από τα νύχια των ανθρώπων. Με νέα στελέχη, γιατί «Τα φύλλα που έπεσαν από να δέντρο δεν ξανακολλούν ποτέ στο ίδιο δέντρο κι ας είναι ακόμα πράσινα». Πέταξε από το κεφάλι του το αγκάθινο στεφάνι που του φόρεσαν.

# Γράφει ο Γιάννης Αλεξ. Ρωμανίδης