Την εβδομάδα που πέρασε, η κίνηση ευρωπαίων συμπολιτών μας να διαδηλώσουν την αλληλεγγύη τους, ως «κι εμείς Έλληνες», ταρακούνησε το θυμικό μας. Το άθλιο μοντέλο του «κακού ευρωπαίου» υπέστη ένα πλήγμα σε επίπεδο συναισθήματος, αφού κάποιοι εξ αυτών –τουλάχιστον- κατανοούν τα δεινά και τα....αδιέξοδα μας…

Κι ύστερα, άρχισε η πολιτικά κυνική αριθμητική: ήταν πολλοί άραγε; Ήταν Αριστεροί, μήπως; Την εβδομάδα που πέρασε, η κίνηση ευρωπαίων συμπολιτών μας να διαδηλώσουν την αλληλεγγύη τους, ως «κι εμείς Έλληνες», ταρακούνησε το θυμικό μας. Το άθλιο μοντέλο του «κακού ευρωπαίου» υπέστη ένα πλήγμα σε επίπεδο συναισθήματος, αφού κάποιοι εξ αυτών –τουλάχιστον- κατανοούν τα δεινά και τα....αδιέξοδα μας…

Κι ύστερα, άρχισε η πολιτικά κυνική αριθμητική: ήταν πολλοί άραγε; Ήταν Αριστεροί, μήπως; Ήταν φιλέλληνες, κατά τις επιταγές ενός στατικού Διαφωτισμού; Μήπως τα ελατήριά τους είχαν μια «κρυφή» ιδιοτέλεια, βλέποντας ότι οι τρέχουσες περιπέτειες μας είναι απλώς τα προεόρτια για τις επερχόμενες ανάλογες δικές τους;

Η απάντηση στις διερωτήσεις αυτές, ορθή ή εσφαλμένη, σε κάθε μια ξεχωριστά ή σε κάθε συνδυασμό τους, είναι ότι είναι απολύτως άσχετες με το κορυφαίο διακύβευμα για εμάς τους ίδιους, καθώς τελείως άλλο είναι το κορυφαίο ερώτημα που μας προκαλεί: συμβολικά, οι «κι εμείς Έλληνες» ανά τον Κόσμο, επένδυσαν μουσικά τη δράση τους με τον ψυχικά διεγερτικό παλμό και ρυθμό του Ζορμπά… κι αυτό είναι το πρόβλημα μας! Η Ελλάς, Ζορμπάς!